12 juni 2013 07:00 van Göcek bay – club marina naar Round Bay

We waren hier niet eerder geweest, bij club marina. Het ligt niet uitnodigend aan de verkeerde kant van de grote baai, namelijk net als in Marmaris aan de andere kant van het water van het plaatsje Göcek. Maar het is wel een betere plek voor je nachtrust! Door de kommavormige uitlopers van de rotsen is er amper deining.

Ron heeft vanmorgen de Luna helemaal opgepoetst, dus in deftig en spiegelend blauw zeilen wij door het binnenzeetje van Göcek. Zelfs de fenders zijn keurig voor opgetast, anders is het een aanfluiting natuurlijk. Het waait lekker en bij vlagen, als het van de grote baai af door de kanalen komt suizen, moet ik mn bankje stevig vastpakken. Ik lig uiteraard altijd aan de verkeerde kant. En dan rol je er af. Van die bank.
Ron staat zichtbaar genietend achter het stuurwiel. In de vlagen schiet-ie van links naar rechts. Genua strakker, losser, grootzeil meer of minder lucht, overstag.
Als de zon nog zes vingers boven de rotswanden achter Roundbay piept varen we er rustig zeilend binnen.
Peter en Carla zien ons niet de baai in komen. Ze liggen los geankerd en de Lara is met punt naar ons toe gezwaaid.
Dat gaan wij niet doen, los ankeren. We geven iets meer ketting zodat we voorbij de Lara komen te liggen en zij lekker kan zwieren. Ron plonst te water met de geweldige lijn aan de rol. Aan de wal komt hij tot de ontdekking dat de boom waar hij ons aan had willen vastknopen, aan de andere kant van een weg ligt. Jawel, een weg! Aan bomen knopen mag eigenlijk al niet, maar een lijn over een weg (nou ja, breed bospad) spannen zal echt niemand ons in dank afnemen. Gelukkig vindt hij in de ondiepte aan de rand van de baai een grote kei onder water. Zo. Vast.

Peter komt aanroeien met Chris (3 jaar oud ) in een enorm oranje life-jacket. Peter heeft een gewone aan.
? Vragen we aan m, als je overboord gaat hou je je toch gewoon aan Chris vast, die blijft vast wel drijven.. Nou nee, daar is het niet voor. Chris weigert pertinent het ding aan te trekken, tenzij opa het ook doet. Ah, zo!
Chris wil wel even binnen kijken, zegt hij als we het hem vragen. Zelfstandig klimt hij achterstevoren de hoge (4 treden) trap af. So far so good.
Maar dan wil-ie wel meteen weer weg. Naar de Lara. Want wat doen we eigenlijk hier, opa?
Dus niet lang daarna zwaaien we ze weer uit. We hebben afgesproken vanavond te gaan borrelen.
Wij rommelen wat en zwemmen wat. Ook de familie drijfsijs zien we in het water met Chris in het midden. Ron maakt er een mooie foto van.
Na de tonijnsalade met rokka (rucola) doen we de sprayhood omhoog en zitten lekker in de luwte met een biertje en een boek.
Tegen negenen komt Peter weer aanpeddelen: het is wel de bedoeling dat we naar de Lara komen! Vanwege Chris.
Aha! We nemen de twee klaargezette flessen wijn uit de koelkast en stappen in de dinghy.
Als we aan boord van de Lara klimmen, bemerken we weer dat Lara een handiger zwemtrap heeft dan Luna. Die van Luna ligt uitstaand verzonken in de spiegel terwijl die van Lara daar nog een beugel heeft waaraan je je kunt vasthouden cq optrekken.

Carla en Klara hebben boordstoeltjes met een rugleuning gekocht vorig jaar. Mooie blauwe met een frame er in. Iets voor Gerbra, denk ik als ik er eentje probeer. De rug mooi helemaal ondersteund.. Hoewel onze dikke kuipkussens zachter zitten, maar daar kan zo’n stoeltje ook nog gewoon bovenop natuurlijk.
Peter laat doorschemeren dat hij kuipkussens niet zo geweldig vindt.
Het is ook lastig, bij aan- en afmeren, steeds die zware kussens optillen als er een lijn uit een bakskist moet worden gehaald. Maar dat is twee keer per dag. Of misschien vier keer. Vaker niet.
ik zou zeggen: toch doen, die dikke kussens:)
We zitten mooi aan, zo in de kuip van de Lara, elkaar mooie verhalen vertellend.
Carla heeft een zware en veel te korte (reis) nacht achter de rug en trekt regelmatig de stekker uit het kuiplampje. Chris is nog wakker en achter de hor kun je zien dat-ie in zn hutje nog heel druk bezig is. Deze week heeft Nanda, de moeder van Chris, het nog voor het zeggen. daarna gaan ze naar huis en daarna misschien wel naar Cyprus. Hoewel ze inmiddels al een paar keer gehoord hebben dat er veel windstiltes zijn en het dus soms 21 uur motoren is. Dat klinkt niet aanlokkelijk..
Als Carla bijna indommelt besluiten wij het padje in te korten en peddelen naar huis.
Wij zijn ook zo gaar als een klontje. Al twee weken gaan we rond 21:30(Turkse tijd, bij jullie dus 20:30) naar bed en nu is het al half één!
Hoe later je naar bed gaat, hoe vroeger je wakker wordt. ik dan. Om 04:00 stap ik maar uit bed. Even wat schrijven, even wat mailen en om 05:00 het bed weer in om pas om 09:00 weer wakker te worden. Dat is beter!
Nog even zwemmen en nog even werken voor de familie Peeters hier aan boord klimt. Ron duikt met Peter en Chris onder de motorkap (de trap) en Carla vraagt of er nog dingen van ons aan boord zijn van de Lara.
Ja! Mn flippers? En oh ja: de grote, blauwe evenementsreizen handdoeken (nog van de Marit in 2009), een dekbedhoes en kussenslopen?
Als we na de koffie achter hun aannpeddelen om de spullen op te halen, zegt Carla: ‘Kijk ook nog maar even bij de doekjes en handdoeken of er nig wat van jullie bij zit.’
Als ik naar beneden naar het kastje loop, is het ineens heel vertrouwd. Alsof je in je oude huis binnenkomt, zoals bij Theo en Leo..
Op de Lara zaten we best wel veel binnen eigenlijk. April, mei, oktober en november hebben ander weer dan juni kennelijk.
Nu op de Luna hebben we alleen nog maar binnengezeten om te werken.
Ik achter de kaartentafel en Ron aan de grote tafel.
Het zitje achter de kaartentafel is voor mij precies op maat. Ron heeft zn draai nog niet helemaal gevonden. Te hoog, te lag, muis-arm, zere rug..
(Hij zit nu tegenover me in de kuip driftig op de ipad te tikken en als ik alleen al zie hoe hij zit, dan krijg ik ook rugpijn:) maar dat terzijde.)

Weer aan boord bedenk ik dat ons ‘privé compartiment’ wel wat te klein zal zijn voor de inmiddels verzamelde hoeveelheid beddengoed en handdoeken. hm. nou ja, we zien wel.
@Kelly en Gina: twee lakens en twee kussenslopen, een lekkere grote handdoek en drie kleintjes zijn dus voldoende.

Voor we weggaan zeg ik tegen Crhis: ‘Zwaaien hoor, voor we zo tegen jullie aanvaren!’
de wind komt inmiddels van opzij en we hadden extra ketting gegeven. Dus als we vrij zwaaien, zwaaien we we tegen de Lara aan.
Peter hoort dat zo eens aan en hangt dan alvast wat fenders aan de zijkant voor hij aan dek ons gaat zitten bekijken. ook Ron hangt de fenders uit voor hij met de dinghy naar de lijn aan de rots roeit.
Leuk hoor!
Er gebeurt wel iets waar ik niet op had gerekend: bij het inhalen van Ron met de dinghy haalt Ron ook de lijn in. Zijn deel komt op de bodem van het bootje te liggen en op het moment dat hij aan boord stapt om het anker op te halen heb ik dus dat malle bootje in mn handen wat ik niet los wil laten, want straks rolt de lijn uit en komt in de schroef of zoiets akeligs.. En ik moet ook een beetje vaart houden en wegsturen van de Lara vanwege de zijwind, dus hoog opknopen lukt ook al niet.
Bij anker op vraagt Ron waarom ik de lijn niet heb opgeborgen en waarom ik het bootje nog vast heb. Haha.
Ik hoop maar dat het er voor Peter heel gewoon uit zag, zodat we straks geen onderdeel gaan uitmaken van de zeil verhalen:)

12jun2013 van round bay naar marmaris
Beste zuidwester deining, geen wind. Alle baaien voorbij, ZEKER ecincik, de notoire klotsbaai:) Motor, motor, motor.. Slaapverwekkend motoren we de 30 mijl naar Marmaris, van oor tot oor door de deining geschommeld.
De zon schijnt en er is nauwelijks wind en die nauwelijkse wind komt helaas van de vekeerde kant: recht van voren. Anders hadden we volgens plan mooi met de boem uit kunnen vlinderen.
Na ‘Beter rechtop sterven dan op je knieën leven’ van Abraham Moszkowicz is het blad ‘psyche en brein’ een beetje een teleurstelling. Na twee artikelen gelezen te hebben bedenk ik dat meester Bram waarschijnlijk een betere psycho-analyticus is dan menig specialist die in het blad worden geïntervieuwd.

13jun2013 van baai boven turunc naar marmaris
Ron wil al vroeg weg en als ik even achter de pc vandaan kom en mijn hoofd boven het luik steek zie ik hem al met de lijn aan komen roeien. 07:00, mooie tijd.
We willen van alles in Marmaris. De was doen, linguine gamberi eten, de waste tank gangbaar laten maken door Bahattin (mangat er in?), de rits van de bimini laten repareren, de rits van de sprayhood laten reparen, de onderweg ergens verloren luchthapper kopen, maar we mogen niet aanleggen. de marina is vol, zegt het havenkantoor.
we besluiten aan de zuidkant te gaan ankeren en dan maar met de dinghy heen-en-weer te gaan. De hele zuid jetti is zo goed als vrij, zien we als we langs motoren. Wat nou vol? wat is dat nou voor politiek?

De twee andere geankerde zeilschepen voeren een ingewikkeld dansje uit. Het lijkt op rock’n roll.. Ze varen in de zuidenwind recht op elkaar af, worden door de ketting met een ruk omhoog en naar achteren getrokken en maken de manouvre dan sierlijk af met een galante buiging terwijl de ene de oost- en de andere de westkant op drijft.

Ron zit achter de Luna in de bijboot te prutsen met het motortje.
De pakking van het brandstofpompje is lek en overal komt benzine uit. bleh..
Hoewel we redelijk dicht bij de wal liggen wordt hij bij vlagen geplaagd door lelijke deining. Potverdrie! Waar komt dat nu weer vandaan? Een moertje verdwijnt naar de zeebodem, maar gelukkig hebben we bakken vol van die dingen.

Bah. Geen goeie plek hier. We stomen op naar Pupa.
De wind is ondertussen aangetrokken en als we willen aanleggen aan de ene jetti bij Pupa wordt ons gevraagd langszij te gaan liggen. Ik had de standaard manouvre al ingezet, in de verwachting dat we door de wind vanzelf zo’n beetje naar de buurboot geblazen worden. hm. Snel achteruit dus, want langszij liggen we al..
We prutsen nog even wat (de jetti eigenaar knoopt geen spring maar iets onduidelijks) en raken dan aan de praat met de eigenaar.
Aardige vent.
‘Pupa is toch failliet gegaan vorig jaar?’ vragen we hem.
Jawel, zeker. Maar het onroerend goed, de ondergrond en de marina is eigendom van zijn familie. Hij beheert het nu, na het faillissement van Pupa. 17 jaar hebben ze het verhuurd aan ze. En nu ze weg zijn komen er allerlei vreemde dingen (letterlijk) boven water.
zo liep er een 380 kabel gewoon ‘leeg’ in de baai. Gewoon een open verbinding onder de jetti vandaan.. levensgevaarlijk!!
en heel duur. Er werd 14.000 lira aan elektra verstookt en nu 3.000…
en het intersseerde ze niets, ze hebben nooit uitgezocht waarom ze zoveel gebruikten. En zo waren er vele vreemde toestanden.
Dus nu, nu de familie weliswaar op zoek is naar een nieuwe huurder, zijn ze wel wat ‘picky’. Alleen zorgvuldige, nette huurders zijn welkom. en eigenlijk ook pas dan wanneer de zaken weer een beetje op orde zijn.
Zoals dat restaurant.
Dat is nu gesloten, maar dat was toch een aanfluiting? Heb je hier een charge band 2 marina (50€ per nacht) en dan heb je een derderangs snackbar.
Dat is niet aanlokkelijk voor gasten. Die verwachten iets goeds. Verse vis, lekker eten, gewoon. Zoals het een marina past.

Tja. Hij heeft wel gelijk, denken we.
We denken ook dat Pupa toch wel één van de mooiere plekjes op aarde is EN dat de huur voor het property flink hoog zal zijn. ‘Als je hier neerstrijkt heb je geen tijd meer om zelf te zeilen ‘ mijmert Ron.
‘Het hotel, de huisjes, de bootjes, het restaurant.. Dat is meer dan een dagtaak.’
Ok. Case closed:)

Aan de andere kant van de jetti komen Australiërs aanleggen. De eigenaresse heeft de boot, een Elan etap 43.4 in Göcek gekocht. Ze vertelt dat er voor het liggen daar €1.000 per maand werd gerekend. Wat? Wij betalen €1.500 voor een half jaar? Dat is een belachelijk verschil! Nee, dan kunnen ze beter in Yat Marina in Marmaris gaan liggen. Daar is alles voorhanden. Gespecialiseerde winkels en technicians genoeg in Marmaris.
Daar gaan ze eens naar informeren, want dat klinkt heel wat beter.
Ze vragen ook hoe het werkt als ze naar Griekenland willen, Rhodos om precies te zijn. De jongste opvarende, een meisje van een jaar of 13, moet weer naar school en ze vliegt vanaf Rhodos.
Officieel moeten ze dan de in Turkije (btw nvt) gekochte boot inklaren in Griekenland.
Hm. Zijn australiërs btw plichtig of gelden er andere regels dan?
We adviseren ze met de ferry naar Rhodos te gaan, dan kunnen ze later wat beter informeren. En beginnen in griekse baaitjes in plaats van meteen de meest rigide haven in Griekenland uit te zoeken.

Wij hebben ondetussen onze troepzoot bij elkaar gepakt. Beddengoed, handdoeken etc etc voor de was, de luchthapper (tbv de maatvoering en schroefdraad) en de bimini.
Bepakt en bezakt nemen we de dolmus naar Yat Marina.
De laundry is nog dicht, als we arriveren. Gaat om 14:00 open zegt het havenkantoor.
Ok. Ron stiefelt met de bimini naar het naai atelier van een franse mevrouw en ik ga het winkeltje in op zoek naar een luchthapper en, oh ja! Een trekveer!
Mijn queeste loopt op niets uit. de luchthapper heeft een andere maat en van een trekveer hebben ze nog nooit gehoord. Nu heb ik geen idee wat een trekveer in het Engels is, laat staan in het Turks:) Dat zal ook niet meehelpen.
Hoe dan ook: als ze met een ontstoppingsmiddel komen wijs ik het vriendelijk af.
In plaats daarvan neem ik uit de marina winkel een waslijn mee.
Misschien lukt het daarmee?
We lunchen in het grote restaurant.
Ha! Lekker! Luinguine gamberi!
En Ron heeft een helaas iets verbrande wrap.

Weer aan boord duikt Ron met de door mij gevlochten waslijn de dinghy in.
Aan de slag. Wederom een shit-dag:)
Na veel prutsen met de waslijn, de vnvk kabel en water geeft hij het op. Het gaat gewoon niet van buitenaf. Dus moet het zoals we vrezen: vanuit de badkamer. Hm.
Ook nu lukt niks. Uit arren moede schroeft hij de slang los en flusht in een emmer.
Beuhh.. Wat een lucht!
De eerste paar emmers gaat het goed, maar ja. Jullie gebrijpen het al, het moet natuurlijk mis gaan. Ik sta aan dek en vul de waste tank steeds met water. Tja.
‘Gadverdegadverdegadver !!!’ hoor ik door het open luik.
‘Eeehh, teveel water?’ informeer ik voorzichtig..
Altijd leuk. Het afvalwater komt uit de slang in het badkamerkastje terecht en loopt door ons het luik in de voorhut. Daar waar de bilge niet afpompt.
Met een oliepompje en later een oude spons is Ron de boel aan het verwijderen.
Wat een drama!
Er is geen chloor aan boord, dus met dettol handzeep maak ik de boel zo goed en zo kwaad als dat kan schoon.
Ron weekt zn tshirt in de biotex.
Maar: de exercitie is geslaagd. Uit de slang kwamen niet alleen etens resten, maar ook ‘bouwafval’ zoals Otto het noemt. Brokken kit en kunststof van aanzienlijke afmeting.
We vullen en lozen de tank nog een keer of zes voor we besluiten dat het genoeg is. Dit zou het moeten doen.

Die avond nemen we de dolmus naar de stad, maar we zijn te laat om onderdelen te kunnen kopen. Het is 21:00
We zijn wel mooi op tijd om ergens te gaan eten.
‘We hadden best wel stiekum hier aan de kade aan kunnen leggen’ zegt Ron op een gegeven moment. ‘Nou…, dat is wel een hoop herrie’ wijs ik achter ons, waar de disco geluiden hun best doen de Turkse schlagers te overstemmen.
De Australische buurboot was ervoor gevlucht, die herrie.

15 juni 2013 07:57 Ciftlik
Ron zegt terwijl hij zijn ipad wat dichter bij houdt: ‘Wat lees ik hier nou? Iets over ” De muggen”? En hier begint iets met “Lieve Dirk”?’
‘Och jee!’ zeg ik, ‘heb ik nu helemaal geen geheimen meer voor je?’
Want dat zijn gewoon mijn notities die hij daar heeft!
Later kijk ik eens in de instellingen van mijn ipad en zie dat overal het icloud account wordt gebruikt met het gmail adres van Ron.
Dat verklaart veel.
‘De muggen zijn kennelijk zo afhankelijk van mensenbloed, dat ze terwijl het nog volop licht is al te voorschijn komen. Ze hebben weer een slag gewonnen van ons, mensen, die in steeds grotere getale gewapend met deet zijn en voor de nacht een klamboe gebruiken.’