19 juni 2013 Palamut

We besluiten een dag in Palamut te blijven. Nog een avond bij Semra dineren is geen straf en bovendien moeten we nu eenmaal zo getrouw mogelijk restaurants recenceren voor het Luna weblog. Dat gaat beter als je er twee keer gedineerd hebt. Misschien worden de onkosten wel uit de Luna kas betaald? Wishfull thinking weten we.

De kruidentuin van Zamra

Semra zelf

Ik probeer nog wat te werken maar veel verder dan een DNS aanpassing voor Performa kom ik niet. De G3 verbinding te te gammel. Gisteren een reply van Yvonne waarin ze klaagde over de foto’s, ofwel het gebrek eraan. Ze heeft groot gelijk. Wij hadden een super spiegelrefex camera maar die was zo groot dat we hem nooit meenamen. De foto’s die we er wel mee maakten waren echter van adembenemende kwaliteit. We hebben vorig jaar een Nikkon V1 systeemcamera gekocht en hoewel hij lekker handzaam is en cool oogt kunnen we het er nog niet mee vinden. De camera is zo snel dat Francisca regelmatig een stuk of zes dezelfde foto’s maakt. Je moet dan kiezen welke je wil maar ze zien er voor ons ongeoefende oog allemaal hetzelfde uit. Het ding is gewoon te snel voor ons en we verlangen terug naar onze oude lompe Nikon. Misschien kunnen we hem nog terugkopen van Peter.

Hoe dan ook. We trekken ons de kritiek aan en besluiten de camera bij de hand te houden om alles te fotograferen wat los en vast zit. Na de koffie dreutel ik naar Semra en maak een paar foto’s van haar, haar prachtige Garden en het restaurant.

Vandaag dus een vrij te besteden dag. Waar zal ik beginnen! Er zijn nog twee klussen die ik high priority heb gegeven. Onderhoud ankerlier en het uitlijnen van de schroefas. Ik begin met de ankerlier en dat gaat al niet zonder slag of stoot. Er is een geleidestang aangebracht waarbij iemand zich niet heeft gerealiseerd dat de ankerlier wellicht nog eens gedemonteerd zou worden. Op zijn kop in de ankerbak hangend pruts ik de boutjes los. De ringetjes kunnen er zo niet af maar die vallen vanzelf naar beneden. Dat wordt nog een toestand die er weer in te prutsen straks. Eenmaal los ontrafel ik er eerst een paar meter vislijn uit het lager. Daar hebben de ankerlieren een hekel aan en gaan een stuk moeizamer rond. De boutjes waar de vinger mee vastzit zitten muurvast en hoewel ik er nu wel goed bij kan komen durf niet meer kracht te zetten. Zo zonder linkse parkers en gereedschap dat ik denk nodig te hebben om afgebroken bouten uit te boren durf ik niet verder. Ik maak de boel schoon, zet het lekker in het vet en monteer alles weer. Klusje voor in de werkplaats van Bahattin in Marmaris.

Francisca is ondertussen douchen bij Semra maar blijft flink plakken.
Gelijk heeft ze. Ik boor nog een afgebroken schroefje uit van het inspectieplaatje in de mast en dat is het dan wel voor vandaag.
Eigenlijk had ik de carburateur van de buitenboordmotor nog onderhanden willen nemen maar daar ontbreekt me een beetje de puf voor. Lekker lezen en kwebbelen met de bemanning van de buurboten onder het genot van een koud biertje.

De stevige buurjongen blijkt inderdaad de captain te zijn. Hij heeft het over zijn boss als hij over de Japans ogende oudere man heeft.
Voorheen was hij pilot in Bodrum Marina en nu dus private schipper.
Hij woont met zijn gezin in Bodrum en vindt dit leven geweldig. Hij rommelt de hele dag aan de boot en houdt alles scherp in de gaten. Als even later een boot aan de overzijde het anker over de ketting van zijn boot gooit reageert hij heel kordaat. Hij springt vanaf het dek in de bijboot, vaart er volgas heen en regelt het even. Zo doe je dat!
Hij lijkt als twee druppels water op de BMW rijder uit Benningbroek, Ruud Harskamp.

Een Catamaran legt aan en niet veel later komen er twee getatoueerde mannen met indrukwekkende buiken een nog indrukwekkender hoeveelheid lege bierflesjes in de container mikken.
Eentje staat wat glazig naar de walstroom kast te kijken. Hij komt er niet helemaal uit. We zetten een verloopje op onze aansluiting zodat ze evenzogoed stroom hebben. Later komt hij twee koude biertjes brengen als dank voor de oplossing. Ruwe bolster types.

Tegen een uur of 8 verkassen we naar Semra. Ik heb een kruising tussen draadjesvlees en een biefstuk. Heel apart. Francisca heeft een pasta.
Halverwege het eten schuift Theo weer aan. Theo vertelt van alles over zich zelf en gaandeweg de avond krijgen we het beeld van een 56 jarige man met een flinke burn-out. Zijn huwelijk na 30 jaar vastgelopen, zijn dochter van 21 die hij nooit meer ziet, in overspannen toestand uitgekotst bij zijn voormalige werkgever waar hij als loopjongen begonnen is en als manager eindigde. Met name dat laatste steekt hem.
Zo ben je een belangrijke schakel en zo ben je in feite niemand meer.
Tenminste dat moet zo voelen. Je zelfbeeld moet gereset worden of zoiets. Misschien een idee voor een coachingtraject Erik?
We kennen meer mensen die hiermee worstelen. Theo wil van alles maar volgens ons is het zaak dat hij eerst zichzelf eens op de rit zet en dan pas gaat nadenken over de dingen die hij wil doen. We komen er niet onderuit en drinken twee Raki’s alvorens we instorten. Smerig spul, kan er niet aan wennen.

20 juni 2013 Palamut – Mercencick -Körmen – Orak Adasi

We worden pas om 9 uur wakker en moeten ons een beetje haasten om op tijd voor de ontbijt afspraak te zijn. Onze fitte ober oogt fitter dan ooit. Hij sport veel, drinkt niet, rookt niet en staat ons, letterlijk, breed en lachend, op te wachten. Theo is het terras aan het afspuiten en roept dat we te laat zijn. Hij had om 6 uur al ontbeten want na twee Raki’s kon hij niet slapen. Waarom dan twee van Raki’s vraag ik me af.
Na een lekker Turks ontbijt komt Theo naar de steiger om afscheid te nemen en gooit de trossen voor ons los. Wellicht zien we elkaar op de terugweg.

Net voor anker in Mercensick zie ik op de iPhone hordes probleempjes, spoed klusjes en regulier weekend werk voorbij komen. Poeh, daar moet ik me toe zetten en wil er gelijk aan beginnen als blijkt dat de G3 hier pet is. Soms ‘no netwerk’ op de Mifi. We besluiten naar Körmen te varen, 7 mijl oostwaarts. Klein windje in de rug maar te slap voor de genua. Wel een enorme deining dus we rollen van oor tot oor op de motor naar Körmen. Als we aankomen blijkt Körmen verdwenen, tenminste, zoals wij het voor de geest haalden. Er zijn enkele kranen bezig nieuwe breekwaters te vormen. Vaag meen ik me te herinneren dat er een marina zou komen. Nu is er in elk geval niets. De wind is stevig aangetrokken en we besluiten naar Orak Adasi, pal Noord, rechts van Bodrum, te varen. De ankerplek geeft goede bescherming tegen de Westen wind. Het ziet er wat dreigend uit en we beginnen met een gereefd grootzeil. Luna vindt deze halve wind heerlijk en gromt van plezier als we door rollers van links een extra versnelling krijgen. Met een GPS snelheid tussen de 8 en de 9 knopen is de afstand, ca 11 mijl een kippe eindje. De wind trekt almeer aan en we reven nu ook de genua. Er komt flink wat buiswater over het dek en even zetten we de buiskap op.
De plastic ramen zijn echter zo wazig dat je er niets door ziet en dat geeft me een onbehagelijk gevoel. Net als op de motor rijden met een beslagen vizier. We laten het ding weer zakken maar bergen wel eerst de kussens binnen op. Kort daarna krijgen we allebei de volle laag.
Francisca gaat, na een paar stortdouches zelfs haar zeiljack aantrekken. Ik ben toch al zeiknat dus neem de moeite niet. Bovendien is het zo warm dat het zo weer opdroogt. Als we om 21.00 aankomen is zowel de zon als de wind weg. Wijntje in de kuip, wat lezen en kwebbelen. We liggen prima hier.

Voor anker nabij Orak Adasi

Helaas ik ook hier de G3 verbinding matig.