Vrijdag 11 juli 2014 – baai van Göcek – Yassica adelari
Bah.
Op de nos app lees ik dat het de bedoeling is om drie lesuren bewegingsonderwijs per week te gaan geven op basisscholen. Misdadig.
Kunnen ze dat niet nuanceren?
Kinderen die al minimaal drie uur per week actief zijn met turnen, paardrijden, schaatsen en ik weet niet wat, die kun je toch ook wat anders laten doen?
Schrootjesmager was ik en volgens Bep, Toy en Nel had ik ook nog van die knokige knietjes. Ik had natuurlijk extra beweging nodig! Dat was het!
En oh, wat was er in het eerste jaar van de middelbare school een akelige trommel mevrouw die je op de maat rondjes liet rennen. Iedereen liet zich braaf opjagen, doch gelukkig hadden wij een fijne huisarts, (Hoedee, Toyke), die een briefje opstelde met één of ander excuus. Ik weet echt niet meer wat, maar van dat rondrennen op de maat van een trommeltje was ik mooi af.

We moeten verschrikkelijk lachen om een bericht over chimpansees.
Wetenschappers hebben waargenomen dat onze verwanten trendgevoelig zijn.
Er is een groep waarbij het in is, om grassprieten uit de oren laten bungelen.

Bij de supermarkt tegenover de migros in Göcek krijgen we appelthee aangeboden, maar dat slaan we af. Heel gastvrij, maar het voelt zo ongemakkelijk om staand tussen de nootjes en de broodjes je thee te drinken terwijl een vriendelijke, uitsluitende Turks sprekende mevrouw, goedkeurend naar je staat te knikken.
De boodschappen aan boord brengen gaat ook niet lukken, tenzij ze gaat roeien? Gebaart Ron, waarna de dame in kwestie giechelend wegloopt. Nee zeg!

We hijsen de boel zelf aan boord en later liggen we mooi achter één van de eilandjes van Yassica Adelari. Het is druk, dus zowel links als rechts van ons ligt het vol. Niet zoals in een haven of marina, er wordt wat afstand geschapen door de ligging van de mooring boeitjes en de boldertjes aan de wal.
Hier komt de varende winkel langs. Geen ijsbootjes, roeiboten met een motortje en oma pannenkoeken draaiend op de plecht, nee, een tot SRV omgebouwde tripperboot….
Ik geloof dat ik met het eten in Griekenland toch wel kan leven;)

Ron heeft echte Deet gevonden en zich lekker ingesmeerd. Ik wacht nog even. Het maakt niet uit of ik bulten en jeuk van de muggen krijg of van een goedje.
Het lijkt hier trouwens wel wat minder mugrijk.
Speciaal uitgezocht, deze eilandengroep, op kaalheid en vorm. Geen poelen en geen moeras.

Vanmiddag hebben we los in de baai geankerd om water in te slaan. Bij het afmeren van het bijbootje kreeg Ron een hele rits vishaakjes in zn vinger. Ze bleken zich in de lijn van de bijboot te hebben genesteld. Auw!
Aan land zijn we eerst achter een radio controlled ankerbediening aan gegaan, dat was het lichtst.
Maar te duur! De prijsinformatie die Ron had gevonden week in grote mate af van het bedrag wat we in de winkel te horen kregen. 260€! Dat is geen 50!

En nootjes, olijven hebben we ingeslagen.
Ze smaken prima, terwijl we met verbazing de tactieken van de buren gadeslaan om weg te varen. Ze laten de landvast los, er zwemt een meisje naar de bolder, ze gaan anker op.
Het meisje zwemt zich ongans met de lijn achter de boot aan en ergens halverwege begint ze te roepen. Dat wordt natuurlijk zwaar, die lijnen troep!
Tja. Wat moet je hier nou voor commentaar op geven? Waarom springt die vent niet te water? Grrrr!

Zaterdag 12 juli 2012 Tersane baai
De ene gület is nog niet vertrokken, of de volgende dient zich alweer aan. Ik ben net te laat om tijdens het inter-gület nog even wat te gaan zwemmen.
Evengoed rommelen we tot een uur of één, werken, lezen, lunchen, waarna we de korfezi opgaan om de drukte wat te ontvluchten en wellicht wat te zeilen.
Het waait inderdaad een paar uurtjes in de grote baai.
In de verte zien we een sleepbootje met iets ondefinieerbaars er achter, het lijkt half gezonken, maar toch steken twee pijpen recht omhoog. Geen idee wat het zou kunnen zijn.
Ron wil toch de laatste wedstrijd van Nederland zien, dus aan het einde van de middag zijn we in Tersane.
Volgens mij hebben ze hier ook muggen..

Ron vraagt of ik de afgelopen bijna zes weken hier iets niet leuk heb gevonden.
Wel? Het voetbal kijken! zeg ik zonder aarzeling.
(hihi)

Er is geen muggenoverlast in Tersane, dus we eten uitgebreid aan de jetti. De tv hangt al klaar. De Engelse families naast ons willen ook de wedstrijd zien, tenminste, dat had ik zo begrepen.
Als we na het eten nog even aan boord zitten horen we luid gesnurk bij de andere, Turkse, buren vandaankomen.
Tegen elven komt de buurvrouw de salon uit en verontschuldigt zich voor haar slapende man. Ik moet lachen. Ook van Ron komen inmiddels ronkende geluiden af.
Maar ik laat m niet liggen natuurlijk, we zijn hier niet voor niets!
Toch heeft-ie er niet zo’n zin meer in, de wedstrijd, als ik zeg dat ik absoluut niet mee ga. Ik ga naar bed!
Jammer dat hier geen andere Nederlanders liggen..

Er komt op facebook een bericht voorbij waar je haren van overeind gaan staan.. De auto van Sandra, he-le-maal in de prak! Femke en Sandra hebben gelukkig niks. Pfoei…
Zondag 13 juli 2014
We motoren weer op naar Göcek. Mijn laptop hield er halverwege een actie mee op, tijd voor opladen. We moeten ook weer inslaan, want al het fruit is al op en extra water is ook niet overbodig.
De waterflessen van laatst bleken in grote blokken ijs te zijn veranderd. Ideaal!
We werken bijna drie flessen van anderhalve liter per dag weg, los van de koffie ‘s-ochtends en de thee ‘s-avonds..
Bij het kebab hospital lunchen we met een omlet mantarli en een pizza, we zijn nu toch aan land. Niet veel later hebben we de buit binnen en roeien naar de Luna.
Geen vishaakjes deze keer, gelukkig.
Onderweg naar coldwater bay later, doet Ron een wedstrijdpoging met een gület. Het is een beste deining en er zijn flinke vlagen wind.. helaas doet de etter gewoon een derde zeil uit!
Haha! En redt het evengoed maar net, tegen het twee keer zo kleine bootje!

Die middag, halverwege Fethye korfezi, zien we een zeiljacht rondjes draaien. En nog meer rondjes draaien. Er lijken mensen aan dek te staan die naar iets kijken en waar ze om heen varen. Oh nee toch! Iemand overboord?
De vhf gaat op kanaal 16, riep daar iemand? Heette die boot Stella? Ja.. het is de Stella..
We horen verder niks meer over de vhf, maar we halen de zeilen binnen en motoren er heen.
Papa is aan boord met een paar opgeschoten jongens en kleintjes met zwemvestjes aan.
Niet te dichtbij komen! zegt Ron tegen me als we het jacht naderen wat nog steeds rondjes draait, als een hond die achter zn staart aanrent.
Ron en papa gebaren en roepen naar elkaar.
Nee, er is niemand overboord..
Nee, ze hoeven niet gesleept, er komt al iemand… Het is het roer, het roer is defect.
Ah! Daar weet Ron wel raad mee.
Vaar maar wat dichter er naartoe, zegt-ie tegen mij. Hij gaat toch nergens anders heen.
Kijk onder je, daar zit een gat, voor een helmstok, roept-ie naar de Stella.
A hole!
Asshole?
No, a hole!!!
Helmstok! Bakskist! Onder je!
We zien papa begrijpende gebaren maken en als wij onze weg weer vervolgen, hulp is immers onderweg, zien we na een tijdje dat het ronddraaien stopt en ze rechtdoor motoren.
Wegwezen, zeg ik tegen Ron, voor we weer dronken gevoerd worden.

De broer van George, de sikkeneurige man die teveel van zijn eigen ijsjes eet, dringt ons zijn aanleghulp en, nog erger, twee ijsjes op. Voor de hulp..
Bah!
Hij maakt ook nog de Luna vast met een onnavolgbare knoop.
Wij zijn ook te beleefd. Een beetje Rus jaagt zo’n man gewoon weg;)

Maandag 14 juli 2014, Cold water bay
Het werd toch weer een wedstrijd, gisterenavond. Na de mixed grill in het restaurant op de steile helling werden de stoelen als in een theater rond de televisie opgesteld, met hier en daar een tot tafel getransformeerde versie. Langszaam loopt het vol. Achter ons schuiven gasten hun hele eettafelmeubilair dichterbij. Het zijn weliswaar Engelsen, maar ze willen toch wel de wedstrijd zien. De Duitsers zitten op de eerste en tweede rij, één of andere stadionyell te oefenen.
Ron barst in tranen en blaffend gehoest uit, als links achter hem de restauranthouder een ontzettend dikke bolknak opsteekt. Verontschuldigend lachend klopt de man hem op de schouder voor hij ergens anders heen loopt.
Na de eerste helft, het is nog 0-0 voor Duitsland-Argentinië, lopen we het steile pad af naar beneden.
Wacht maar, zegt Ron. De eerstvolgende keer dat er een paardenwedstrijd is, zeg ik ook dat ik wil slapen!
Gelukkig kijk ik nooit naar paardenwedstrijden die midden in de nacht worden uitgezonden, dus hij doet maar;)

Die ochtend komt eerst George met zn fouragebootje langs. Sinaasappels, brood, vijgen, perziken, aubergines.. Later zien we hem een schaduwplekje opzoeken en met zn voeten aan één kant uitstekend over de rand van het roeibootje in slaap sukkelen.
Een andere man baat zn omaatje uit, die voor op de plecht pannenkoeken zit te bakken. Mooie mensen vind ik dat, die omaatjes hier.

De band met klittenband die ik in het te dure winkeltje in Göcek heb gekocht, is niet geschikt om flessen mee vast te zetten! Jammer!
Als we op internet opzoeken waar het ding dan wel geschikt voor is, blijkt het een lijnen-houder…

stand 2119 afgetankt

Donderdag 16 juli 2014 Fethiye
We eten op de vismarkt en daar komen langs: een badem in ijs verkoper, een rozenverkoopster, nog een rozenverkoopster, een groepje Turkse muziekbeoefenaars met trommel, viool en een synthesizer, een waarzegster die de toekomst voorspelt van onze buurvrouw uit waarschijnlijk Istanbul.. Iedereen hangt met grote ogen over de tafel om te horen wat de toekomst voor haar in petto heeft;)
Wij hebben de ober gevraagd garnalen en cupra uit te kiezen voor ons bij één van de visstalletjes en rekenen het meteen af bij de visverkoper. Het is gelukkig een vitrine die dichtgeklapt kan worden, dus ik heb goede hoop dat ze dat overdag dan ook doen….?
Eerder jaren kreeg Ron me niet mee. Ik werd beroerd bij het alleen al zien van al die vliegen rond de uitgestalde vis.. maar Albert, Joost en Ron hebben er vorig jaar heerlijk gegeten. Nu zijn we er in de avond, de vliegen slapen al dus de mensen weten van niks. En het zijn nogal wat mensen!
De hele binnenplaats is afgeladen, stampensvol met mensen, als we genieten van onze garnaaltjes (ieder vier? onthouden voor volgende keer, gewoon een berg) in knoflook/ chili olie en de op het vel gegrillde cupra/sea bream/brasem.
Het gastrestaurant rekent met brood en salade 15lira voor de bereiding.. we nemen dus een fles angora. Goed voor de omzet;)
Andy en Sarah van de Bobbi Dazzling (mooie jongen) naast ons, hebben de 50 voeter nu al een jaar te koop staan. Inmiddels hebben ze ook een huis gekocht up hill, in Uzumlu, waar ze om er te komen een quad voor gekocht hebben. Het huis is inmiddels meestentijds bezet door beider ouders, maar die dragen dan ook zorg voor onderhoud en tuin. Dat scheelt, want ze hebben een drukbezet leven die twee.
Sarah heeft een bedrijf bij London en wat Andy doet weten we ook al niet.
We weten wel dat Sarah honden heeft en voor de honden een Disco 4 commercial, daar passen ze tenminste in. Andy houdt het bij range rovers. Hij is er zo gek op, dat hij ieder jaar een nieuwe wil. De smart is voor de boodschappen, naar het werk en wat al dies meer zij. Al was het alleen maar vanwege het inparkeren.
Als je Andy ziet, is de eerste indruk dat je te maken hebt met een onvervalste, kaalhoofdige Britse hooligan, Fred de overbuurman zonder tattoos maar minder uitgezakt.
Niets is echter minder waar. Zorgzaam voor Sarah, beleefd, voorkomend, vol met horrorverhalen over landgenoten van hem die in een huis in Turkije gestonken zijn.
Het huis was ook verkocht aan anderen, het bleek niet conform lokale vergunningen gebouwd dus werd deels demolished by gouvernment, er was geen huis…
Een goede advokaat! Dat is belangrijk hier. Die van hun was echt gaan kijken. Had alles opgemeten. De papieren ingezien en beoordeeld. De verkoper doorgelicht. En had het goedbevonden.
Ze zijn erg blij met het huis en hebben inmiddels ook veel vrienden in de buurt. Geweldig, kerstvakantie hier, nieuwjaar..
De mooie jongen staat te koop omdat ze wel een kleinere willen, een 38 voet. Ze varen eigenlijk alleen maar hier in de baai, van restaurant tot restaurant.
Nou, dat doen wij ook, alleen liggen de restaurants wat verder uit elkaar.
Wil Sarah dat wel, een kleiner schip? Vraagt Ron aan Andy als hij ziet dat Sarah uitgebreid aan dek gaat liggen zonnen. Dat past op een 38 niet.
Sssssst! Doet Andy. Niet zeggen!
Vroeger hadden ze powerboats en het zeilschip blijkt van Sarah.
Oei.
Ik denk dat de 38er niks wordt;)

Wij zijn ondertussen driftig aan het poetsen geslagen. Ron buiten en ik binnen. Lekker al het houtwerk in de pledge en het rvs buiten met een tandenborstel ontdoen van vliegenroest.
Alle losse lijnen in het zoete water in de bijboot. De azijn is helaas op. Dat helpt ook prima tegen de stugge weerbarstigheid van een landvast na veel zout water.

De laatste ochtend begint relaxed, maar trekt als altijd aan als de minuten toch veel sneller verstrijken dan je vooraf had ingeschat.
De beddenboel onder het bed in de voorhut is as usual een geworstel, de hoes van stuurkolom kan kennelijk ook verkeerd om, de gekookte eieren laten een akelig luchtje achter in de koelkast, het afvinklijstje is op wonderbaarlijke wijze aangegroeid..

Maar een paar uur later zitten we met Jan aan de koffie op schiphol.

Het was een bijzondere vakantie en we hebben veel te overpeinzen.
Tel uw zegeningen, vond Bep.
Dat doen we, Bep, één voor één.
Maar de lucht in Griekenland is bijna altijd blauw…