18 juni 2014, ermioni
We varen Hydra voorbij de baai van Ermioni in.
Wat leuk om dit weer te zien!
Het haventje ligt helemaal vol, het waait ook nog, dus we draaien wat sip rond door het water. Hier helemaal heen roeien is ook wat.
Een meneer op een catamaran vindt dat we niet naast hem mogen liggen. Te krap! Veel te krap!
Ha! Die is nog nooit in Kas geweest!
Op de kop van de haven worden we gewenkt. Het zijn Nederlanders. Die begrijpen wat we hier komen doen. De wedstrijd van vanavond zien, uiteraard.
Ze wijzen naar het havenhoofd. Daar kunnen we aanleggen?
Het is wel naast de ferry..
Maar we doen het. Hoewel het een ongebruikelijke plek is, komt er aan stuurboord nog een voetballiefhebber liggen. Ze gooien nauwelijks anker uit, dus we binden ze goed aan de Luna. We hebben al horrorverhalen gehoord over de door de ferry veroorzaakte vloedgolven hier. Met name van de catamaran om 21:00!
Ook aan bakboord legt nog een jacht aan, maar die redt zichzelf.
Theo van de Stortemelk, een van der Stadt, is blij een medestander in Ron te vinden.
De ex-huisarts uit Nieuwpoort in België, daarheen na zijn pensioen met zijn Peggy verhuisd vanuit Maastricht, is gek op voetbal.
Peggy is er net als ik niet zo in geïnteresseerd, dus die avond zitten de mannen bij Ganossis met de neus naar de tv en de dames andersom.
Theo en Peggy zijn hierheen komen varen. Ze willen de Stortemelk in Koilada laten overzomeren, het wordt ze hier dan te warm. De trintellaclub heeft een mooie deal kunnen maken met Koilada. 40% korting en nu, voor de komende zes weken, kunnen ze aan land voor 400 euro en de winter voor de 48-voeter voor 700 euro.
Lieve help! Daar willen wij hier ook wel voor liggen!

Ook Co en Corrie met de 34 voet catamaran CO 2 zijn van Ameland hierheen gekomen. Dochters Astrid en Carolien zijn mee, gaan ieder jaar mee.
Astrid vertelt dat toen ze een paar jaar geleden tegen een burn-out aan zat en voor het eerst meeging, geheel uitgerust en blij weer terugkwam.
Carolien blijkt franchisenemer van McDonalds Sneek en later Joure. (of andersom, ze runnen er nu twee) Die ken ik wel! Ideale plek om af te spreken of om naar het toilet te gaan onderweg!
Het is een gezellige zooi in hun boot, zien we als we na de wedstrijd met de hele groep een borrel bij hun gaan drinken.
3-2 is het geworden, Nederland-Australië.
Ik verbaas me over de prullaria die op ieder plankje en randje zonder enig houvast zijn neergezet. Zo kun je toch niet varen? Bij de eerste de beste golf wordt je door je staande klok neergeknuppeld!
Ze verzekeren ons er van dat het prima gaat. Een catamaran gaat immers niet schuin.
Jaja.

Peggy is nog niet met pensioen, of een beetje in ieder geval, wat ik er uit op kan maken.
Ze is advocaat familierecht/mediator. Net als Shiri, denk ik.

Lieke en Henny, die nog steeds een Trintella hebben en lid zijn van de club, hebben al eerder overwinterd in Koilada. Vooral Lieke is er erg van gecharmeerd en ik hoor haar helemaal uit;) Koilada is niet touristisch. Bijna alle mensen werken er in de buurt en wonen er dan ook nog in de winter. Ze hebben heel wat mensen leren kennen inmiddels.
Hoewel ze al een jaar nieuw-Grieks aan het leren is, valt het nog niet mee. En zij heeft een degelijk achtegrond! 7 jaar Homerus kreeg je nog in 1960, toen ze op school zat.
Homerus, die op Ios is aangespoeld nadat hij na zijn overlijden overboord is gekieperd.
Zo ging dat toen.
Op Ios is een tombe bij Plakoto waar volgens zeggen zijn resten rusten.

Lieke vindt het hier fantastisch.
Wel, wij ook.

Een dag later besluiten we toch naar Porto Xeli en Koilada te gaan, net als Theo en Peggy.
Het is inderdaad mooi daar, weten we weer. Alleen de plaats zelf en de haven zijn kaalslag en beton.
Bij het aanleggen worden we geholpen door drie jongetjes die aan komen fietsen.
Nou ja, geholpen? Paniekerig roepen ze links, vooruit, gas, geen gas, achteruit en als ik ze uitleg dat de motor een stuk sterker is dan ik en een paar jongetjes, staan ze wat schaapachtig te schutteren.
Ik heb er genoeg van als eentje de lijn teruggeeft. Aan mij.
Gewoon helemaal dus bedoel ik.
Ron koopt ze af met 5 euro. Zo. Ga daar maar een ijsje van kopen!
Oh! Mag het ook cola zijn?
Ja hoor, toe maar, zeggen wij goedmoedig.

In de winkel op de kade later tref ik in zijde gehulde keurige dames die de winkelier van de sjappie uitspanning op het hart drukken dat de witte wijn die hij gaat leveren voor het feestje die avond gekoeld moet zijn, maar de rode beslist niet! Oh nee!
Vreemd dat hier allemaal paleizen staan, de jetset er verblijft en dat de middenstand in deze staat verkeert.
Volgens mij is er ook een ongeloveloos prachtige toekomst weggelegd voor een kok die het aandurft om hier a la Red Chili, Rive en noem maar op te gaan koken.
Wim, Jaap? Kom maar op! Doen!
De Grieken zijn lieve mensen, maar van lekker eten koken hebben ze geen idee!

De jongetjes blijken ons te hebben aangelegd bij de taxistandplaats, waarvan de de aanduiding verscholen ging achter een langszij liggende vissersboot.
Bah. Het was ook te mooi om waar te zijn, dat gat.
Al snel motoren we de baai weer uit om totaal verrast te worden door de bf 7 tegen met bijbehorende klotsboel.
Bah!
Koilada is gelukkig niet ver.

Koilada lijkt met deze wind overigens niet de beste keus, maar keus hebben we niet echt.
En het valt gelukkig mee als we binnen komen varen. De kade ligt helaas wel vol, dus we moeten voorzichtig zoeken naar een mooi ankerplekje. Voorzichtig, omdat het nogal ondiep is hier en het helemaal vol logt met ankeraars.
Die middag treffen we Brian en zijn vrouw Jackie in de bar die we de vorige keer niet konden vinden: Retro.
Theo en Peggy zijn ook komen aanwaaien.
Gezellig!

Na een rondrit naar Porto Xeli, besluiten we na twee dagen toch maar weer naar Ermioni te gaan. Nederland heeft alweer gewonnen.

22 juni 2014 Ermioni

Achter ons op de kade worden auto’s geparkeerd door mensen die meedoen aan de Ermioni run. Uit een Rav4 stappen een slanke dame, ja die rent vaker, dat kan je zo zien, een onhandig lopende veel te dikke meneer die weliswaar vaker zou moeten rennen, maar of hij dat persé nu moet doen?

Het is nog voor achten, vijfentwintig graden en de menigte die zich verderop verzamelt onder de opblaasboog roept en roezemoest, begeleid door Shakira, blaffende honden en kerkklokken.
Ron naast me laat zich nergens door afleiden en ik hoor hem tussen het schrijven door mijmeren over hoe de plank beter vast kan, zoals bij de buurboot aan de stag bijvoorbeeld en dat hij ooit een plateau achterop de boot ambieert.
Misschien heb je bijbootjes die je even leeg laat lopen en die zichzelf voor gebruik oppompen.
Een garage, opper ik. Vaar je zo je bootje in.

De run is gestart, om 08:13 sharp. Achter ons zetten de kerkklokken hun joker in om de gelovigen op tijd binnen te krijgen. Gisterenavond schalde de preek vanuit het kerkje aan de andere kant van de baai over het water. Het leek potdorie wel op de oproep van de imam! Zo vals dat gezang, dat is toch gewoon van hier.
De bakker houdt de deuren gesloten. Ze doen of mee aan de run, of ze zijn ter kerke.

Om 08:32 komt de eerste renner aan bij de finish! Hoeveel kilometer zou het zijn? Wat loop je in een kwartier? Er volgen geen anderen, dus misschien heeft hij een kortere route genomen…

Om 08:35 zien we een volgende renner de heuvel af komen. Om 08:37 gevolgd door een dame die rent met een kinderwagen.

23 juni 2014, Ermioni
Aan de andere kant liggen we nu. Niet daar waar de ferry komt, maar de rustige west kant. Zo druk als het laatst was, zo rustig is het nu. Geen flottielje, niks.

We wachten op de dieseltankwagen. Die zou om 09:30 komen en we waren van plan om dan af te varen naar Hydra. Hydra moet je tenslotte gezien hebben.
Terwijl ik op nootjesjacht ben staat Ron even in de boot. Als hij naar buiten komt hoort hij van de buren dat de tankwagen alweer weg is!
Notabene onze hele voorraad cans stond op de kade, de bootnaam was bekend en die ukkel rijdt weer weg! Als Ron nog eens belt zegt iemand: 5 minutes. 5 Griekse dan, wel te verstaan, want ze komen niet. Er komt niemand.
De havenmeester belt ook nog eens: 5 minutes wederom.
We dachten eerst dat we weggestuurd zouden worden, want hij vraagt hoe lang we nog blijven.. we liggen wel voor een bord ‘short term mooring zone’.
Maar tot onze verrassing geeft hij een kaartje, een uitnodiging voor vanavond.
Een traditioneel feest, een beetje zoals de meidenmarkt in schoorl, alleen moeten de dames hier over een kampvuurtje springen en dan wordt hun toekomstige echtgenoot reveiled.
Of de jongens moeten springen, dat is me niet geheel duidelijk, maar we blijven! Dat lijkt ons leuk! Kunnen we ons een beetje Grieks voelen, zegt de havenmeester.
Om twee uur zitten we nog te wachten op de tankwagen.
Na nog een keer bellen gooit iemand met de uitroep ‘NO!’ de hoorn er op, als Ron vraagt of er iemand is die engels spreekt. Wat een eikel!
Malaka! Is de havenmeester het met hem eens. Weet je wat Malaka is? vraagt hij Ron.
Jawel, dat weet Ron. Want vanmorgen waren hier op de kade een paar hangvijftigers met brommertjes aan het scheuren, luid lachend, hoeden meppend en ‘Malaka!’ roepend.

Ron pakt de mifi en kondigt aan naar de cosmote winkel te gaan en naar het tankstation.
Nog geen vijf minuten later zie ik m terugkomen naast de havenmeester in de auto. Die had Ron zien lopen en kon het niet meer aanzien. Dus hup, alle cans in de auto, hij had nog wel een can van 20 ltr, en vullen die bende.
Geweldig!
En wij gaan vanavond hier voetbal kijken en het feest bijwonen!

Henk (Henri, maar daarvan vond zijn moeder dat het niet goed werd uitgesproken, dus werd het Henk) komt met zijn engelse vrouw Astrid aanleggen om de wedstrijd te kunnen zien.
Ze kennen het hier goed, die twee. Ze varen al een tijdje in de zomers rond met een oudere Kalik. Net als wij kan dat, omdat hun bedrijf dat toelaat. Ze faciliteren sightseeingbedrijven en die zijn in de zomer te druk om dingen te willen. Het echte werk is in de winter.
Bovendien heeft hun dochter de zaak nu min of meer overgenomen, dus ze hebben steeds meer tijd over.
Ze hebben elkaar leren kennen op Kreta, waar Henk een surfschool had en waar Astrid ergens in een bar werkte.
‘Onweerstaanbaar’ lacht ze, zo’n gebruinde surfer.
Tijdens de wedstrijd hebben we het over de omgeving hier. Het lijkt Henk wel wat om een vakantiedorp voor Chinese avonturiers op te zetten. Beroepsmatig heeft hij veel contacten daar en China is booming.. Hij heeft misschien wel gelijk.
Niet lang daarna zien we maagden, gezeten op mooie Spaanse paarden, begeleid worden naar het centrum van de feestelijkheden.
Ongeveer dezelfde plek als waar de hardloopwedstrijd begon.
Zomaar, ergens op straat dus.
De dames worden gevolgd door een uitgelaten buurman (;)), ook al op een prachtige schimmel.
We ronden de maaltijd af, Nederland heeft gewonnen en we gaan naar buiten om te kijken.
De dames die ontnuld willen hebben wie hun toekomstige man zal zijn, declameren of zeggen met meer of minder talent in dichtvorm de gewenste kwaliteiten.
Wat varieert van een man met sinaasappelboomgaarden tot een rijk man of een lieve man of andere dingen die wij totaal niet kunnen verstaan.
Ook Henk niet, ondanks dat hij het Grieks redelijk machtig is.
We kunnen tot onze spijt niet dichtbij genoeg komen om het spektakel te zien, dus na een tijdje taaien we af.
Het is mooi geweest.

Wat we trouwens laatst in de vuilwatertank voor hebben gegooid is wasverzachter, volgende keer moet er toch maar azijn in, lijkt ons zomaar beter als de dieseltank zo goed als afgevuld is.
Nou ja, afgevuld? 75 liter gaat er in.. hebben wij dat gemotord? Dat zal toch niet?

Over een paar dagen is er overleg over de elektra voorziening in de haven. De infrastructuur is gered, de kabels liggen keurig opgerold klaar op het beton, maar hoe gaan ze het doen.
Vast betaald? Dan gaat er niemand meer aan de wal uit eten. Met een kaart? Alleen betalen als je elektra wil? Ze vechten het maar uit, we zien het volgend jaar of eerder wel:) Zoals het nu is, is het in ieder geval niet handig. We kunnen al een week niet opladen.

24 juni 2014 Hydra
Hydra ligt vol.
vanzelfsprekend.
We motoren dus al snel weer het mooie, ronde, Venetiaanse haventje uit richting de ankerplaats verderop.
Daar knopen we ons eerst vast aan een mooring, tot de zien dat de tourist naast ons los geankerd heeft. Wat een knurft! Je gaat toch niet los ankeren tussen vastliggende schepen?
Wij ankeren niet lang daarna ook los.. je moet wat, want heel groot is de baai niet.
Aan het einde van de middag zegt de kapitein van een taxiboot, dat we beter aan de lange wand kunnen aanleggen voor de nacht.
En zo doen we het.
Je moet ergens mee bezig zijn tenslotte en op sommige dagen is dat vijf keer mooren, ankeren en aanleggen;) We kunnen met het taxibootje naar port Hydra en dat willen we zeker wel!
Leuk!
We struinen door de straatjes en komen er achter dat Leonard Cohen er nog steeds woont. De man die dat zegt, beeldt een oude man met een wandelstok uit.
Ja, hij wordt oud, Leonard, maar hij is aardig!
De papas van de kloosters halen de ezeltjes allemaal om 21:00 op, dan zijn ze klaar met werken en krijgen water en eten en mogen ze slapen tot ze om 07:00 weer aan het werk moeten, hoor ik als ik vraag waarom er verderop gapende ezeltjes op een ezeltjesstandplaats staan zonder water of eten.
Geen water tussendoor, dan gaan ze dood! Zegt hij.
Ze zetten namelijk 2.000 stappen per dag.
Dan wordt je heel warm, denk ik, en dan krijg je koliek als je koud water drinkt.

25 juni 2014 Kea, ayos nikolaou, vourkari Die middag leggen we aan bij een voorzieningenzuil aan de kade. Elektra! Dat is lang geleden! Helaas moeten we de procedure herhalen, want het anker houdt niet. Maar de paal doet het, dus eindelijk kunnen we wat werken.
De ober articuleert lacherig. Haha, die domme touristen ook! Ron heeft er na drie pogingen genoeg van.
Now you say: “Scheveningen” zegt ie met boosaardige pretlichtjes.
“Sjoevinge?”
“Sisjinge?”
Hahaha!

Aan een tafeltje naast ons zitten twee Atheners die met hun rib van Piraeus in een uurje naar hier zijn gevaren. 50 mile per hour! Zegt een van hen trots.
Dat is snel!
We krijgen een biertje van ze, omdat we hier nog niet eerder geweest zijn. En omdat we op de vraag waar we heen gaan, antwoorden dat we dat niet weten.. where the winds blow us!
Wat volgens hun de echte Griekse mentaliteit is.
Na het eten zeggen ze gedag en gaan weer huiswaarts met de rib.
Een uurtje varen. Een belachelijk idee.

In the middle of niks aan de kade komt de Alessandro naast ons liggen. Een nieuwe, prachtig witte gulet uit Turkije, een oude bekende uit Bodrum. Eerdere seizoenen heb ik er foto’s van gemaakt op volle zee omdat het zulke futuristische belijningen heeft.
Waarom gaat-ie niet aan de andere kant van het niets liggen? Mopper ik. Want straks gaat de generator aan natuurlijk.. ik ken die gulets!
We hebben wel bekijks daarna. Iedereen die langsrijdt remt vol bewondering af voor het prachtige jacht.
En inderdaad gaat de generator aan.
Een week huren, dat jacht? €45.000
De helft goedkoper dan de Infinity, maar misschien zit de klad er een beetje in?

26 juni 2014 13:48 2071 uur afgetankt op kea

26 juni 2014, Syros, Finikas
Vanuit het mooie ronde haventje lopen we nu iets verder door richting de stad. Voorbij de speeltuin waar ik eerder rechtsomkeert maakte, de speeltuin die een parkeerplaats blijkt van een grotere supermarkt waar ze azijn hebben.
We gieten de azijn in de waterketel, in het achtertoilet, in het voortoilet.
Wat een weelde moet dat zijn als we niet meer hoeven te ontstoppen!
Niet meer een half uur in de brandende zon aan dek met een gehandschoende hand op de overloop om druk op te bouwen totdat, gadverdamme, de sh*t in je handschoen loopt…
We gieten de azijn in de lekke putsemmer en leggen daar de landvasten in, de lijnen die zo weerbarstig zijn dat ik ze al een tijdje niet meer zelf kan ontknopen na een nachtje.

27 juni 2014, paros, naousa
Met bf 5 pal op de stuurboord neus verwaaien we iets als de mooringlijn onder de fenders klem raakt. Bowtruster! Roept de havenmeester. Bowtruster!
Maar ja, die hebben we niet.
Een beetje vooruit, een beetje achteruit en dan liggen we prima.
No wind, no panic;)
Toen we deze baai binnen kwamen varen wilde ik eigenlijk liefst er weer uit. Een woestijnnederzetting, witte blokhuisjes met maar één kerk, de baai op pal noord-west en nu zuid als een föhn van 42 graden van het droge land.
Met de taxi kunnen we naar de stad, vertelt de havenmeester. Maar als we het havenplaatsje inlopen is het een onverwachte wirwar van steegjes en straatjes, vele touristen, winkeltjes, restaurantjes, kortom: een gezellige janboel. We blijven.
We vinden een restaurantje met wijn waar je tenen van kromtrekken, maar het eten is verder prima. Heel anders dan in Chora (Ios) een dag later. Daar was de wijn dan wel weer goed. Dat dan weer wel.

Blijven we of gaan we? Vragen we ons de dag daarna af.
Is het veel wind of teveel wind? De wind is ondertussen gedraaid van hard zuid naar hard noord. Ron wordt midden in de nacht wakker van een koor wat luidkeels Gregoriaanse liederen aan het zingen is. Zo kun je kennelijk de nieuwe wind herkennen, want dat is het..
Ik vind deze baai op Paros niet zo prettig. Heikel zegt immers dat je zelfs bij de gedachte aan noordelijke winden je biezen moet pakken en daar zal hij vast wel gelijk in hebben.
We gaan. Met de wind in de rug en een snelheid van tegen de 10 knopen zakken we af naar het zuidelijk gelegen Ios.

Ergens onderweg zien we twee gestroomlijnde, gevinde lijven vlak onder het golfoppervlak van de deining synchroon zwemmen.
Ze halen ons in!
Pal achter ons splitsen ze op, in Luna zien ze kennelijk allebei een mooie, grote, blauwe speelkameraad. Ze duikelen, ze buitelen, ze tuimelen, ze schieten kruislings van links naar rechts en heel even zijn we bang dat er eentje met zn kop onzacht met de harde Luna in aanraking is gekomen als we net van een golf af storten terwijl hij (zij?) onder de boeg langs schiet.
Wij staan met zn tweetjes op de bank achter het stuur met open mond en oh en ah roepend de speelsheid te bewonderen.
Een sterntje houdt de capriolen nauwkeurig in de gaten. Na het spelen komt het eten en dan blijft er voor hem vast wel wat over.
Zeker vijf minuten wordt de show gegeven voor ze er genoeg van hebben.

En de azijn? Die is fantastisch!
Alles doet t, de ketel is schoon, de lijnen zijn zacht..

Op Ios in de lange Noord-West baai, is geen zuchtje wind te bekennen.

28 juni 2014, Ios, port Ios
De catamaran die vanmorgen uitvoer komt weer terug. Dat zal niet voor niets zijn! Er is barre wind voorspeld en barre wind heeft bijbehorende barre zee. Niks aan om tegen op te boksen. Ik denk wel dat we op een dag als vandaag in 8 uur op Kreta kunnen zijn.
Onze buren met een nieuwe bavaria 45 varen wel uit. Ze moeten. De boot moet terug naar Pireaus.
De loopplank ligt los achterop de spiegel, zegt Ron tegen ze. Maar ach, pfff, die blijft wel liggen. Geen probleem.
Nog geen tien minuten nadat de catamaran zn plekje weer heeft gevonden, komt ook de groep Scandinavische jongeren met de 45 terug.
Aargh!
Haha, zegt Ron. Dat maakt ons geen bejaarde watjes!
Wij hebben de Luna ondertussen wel verhaald, want de gulet, of de griekse versie daarvan in ieder geval, zat met een landvast steeds onder ons mooie rolletje. (het rolsysteem waaromheen je een lange lijn windt) De buren kunnen de garage openzetten. Dat scheelt. Uit voorzorg halen ze wel het mooie elektromotortje van de railing, want daar zit die stomme lijn nu weer aan te trekken.
Mooi ding, dat motortje! Weegt bijna niks, denken we als een van de jongens het ding met een hand van de railing tilt. Ron gaat er naar googelen, En hoewel het nog wel erg vroeg is, trekken de buurmannen een paar blikjes bier open. Voor de schrik.

Eergisteren raakte ons internettegoed van cosmote opgebruikt. Eerst hebben we dagen geen stroom en dan houdt het internet op.
Wat een toestand! Niets helpt. Bellen gaat niet (waarschijnlijk gesloten?) , maar maandag is de cosmote winkel op Ios om 09:00 open.
Hm. Nou, daar gaan we dan maar naar op zoek..

We eten in Chora, op de berg, waar we met de bus zijn gekomen. 1,60 pp kost een rit met de bus op Ios, maakt niet uit waarheen.
Als ik geld wil geven aan de chauffeur, moet ik meteen denken aan ons NS debacle in Nederland. Dit snapt iedereen toch? je stapt in, je geeft geld, je krijgt een kaartje en gaat zitten. Zo.
Je geeft hier alleen geen geld aan de chauffeur, zoals in de dolmus in Turkije waar de munten van achteren via de andere passagiers naar de chauffeur worden getransporteerd, nee, hier heb je een levende kaartautomaat.
Gewapend met muntrolletjes en kaartjes zit een jonge man achter de chauffeur te grinniken om mijn vergissing. Dat is ZEKER anders dan bij de ns..

Het is wel een beetje een dotreis. Niet alleen krijgen we verbrand en uitgedroogd lamsvlees te eten, maar we kopen ook nog eens per ongeluk telefoon- in plaats van internettegoed.
En dat krijgen we niet aan de praat.
Wat een gedoe!
De straatjes in Chora zijn wel heel charmant.

29 juni 2014 Ios, port Ios
In het kleine baaitje van port Ios zien gigantische ferries kans om met veel geweld om hun as te draaien en nieuwe hordes los te laten dan wel in te nemen.
Iedere keer als er een binneloopt, schudt de haven op zn grondvesten en de aangemeerde schepen schudden mee. Als een gek!
Onze buurjongeren zijn wel lekker wezen eten gisteren, bij Grandma’s. Hij vist een kaart uit een bakje en geeft het aan me. Goeie tip, maar we willen voetbal zien en de sjieke gelegenheid ziet er niet uit of ze dat faciliteren.
Ron ondertussen loopt naar een aanmerende nieuwkomer. Oeh. Het waait nog flink! Scheef komt-ie in een mooringlijn van een buurman te hangen, die uiteindelijk de boel maar losknoopt om de ziel te bevrijden.
Hij heeft vrouw en kinderen aan boord, maar ervaren zijn ze geen van allen. De pikhaak raakt te water en al snel kunnen ze niks meer doen, tot iemand bij ze aan boord stapt om te helpen.
Goed zo!

Al vroeg doet Ron een verkenningsrondje. Waar hangt een tv? Waar ziet het er leuk uit? Waar zitten Griekse mensen? Na mijn verkenningsrondje die langs een groep te dikke Scandinavische touristen leidt die een ezeltrektocht willen maken, kom ik uit bij dezelfde taverna. Ja. Eens.
De Grieken huiveren en juichen met ons mee en we ontkomen er niet aan om na Nederland – Mexico 2-1 te blijven zitten om Griekenland – Costa Rica te volgen.
Maar we zijn al de hele avond aangemoedigd met veel meer wijn dan de gebruikelijke meso kilo bij het eten en als we dan ook nog eens een of andere spiritus in een glaasje krijgen gaat het mis. Want de Grieken redden het niet. Er wordt nog eens twee keer een kwartier gespeeld. Ron zie ik langzaam afzakken en ik schudt m eens flink aan zn arm. Dat helpt. Maar helaas dommel ik ook in met mn hoofd op het warme koppie van de zwangere en onlangs aangereden poes met evenwichtsstoornissen. Ze is helemaal in mn nek gekropen.
Gelukkig word ik weer wakker als ik luid ‘Malaka!’ om me heen hoor en zie hoe het helemaal mis gaat voor Griekenland. Iemand mist een penalty. En dat was er niet eentje van de Costa Ricanen.
Ach goss..
Maar we mogen nu gelukkig wel naar huis;)

30 juni 2014 Ios, port Ios
Hoofdpijn wijn of hoofdpijn spritus? Geen idee.
Gewoon teveel denk ik. En te laat. En een stijve nek.
Ik pak toch maar de laptop om 07:00 en log in met behulp van de telefoon van Ron.
Niet helemaal een steady verbinding, maar het werkt.
Gadverdakke.. Ron heeft gisterenavond de muismat, de enige, echte, mooie muismat die we meehebben, helemaal verkreukeld opgeborgen. Een extra handicap bij het werken, want het ding wil voorlopig niet glad worden natuurlijk!
Ron is in the meanwhile met de bus naar de cosmotewinkel om de onjuiste vouchers om te ruilen. Hij is lopend teruggekomen, helemaal langs de andere kant van de baai, meldt-ie als ik na het werken even boodschappen doe.
Het is azijn wat u heeft, hoor! Zegt de kassamedewerker.
Jazeker! 5 liter azijn!
Juist als we willen uitvaren naar Santorini, komt een cruiseship naast ons liggen.
Wie verzint het?