Zaterdag 5 juli 2014 Datca
Mocht je ooit in Turkije willen wonen, ga dan naar Datca.
Tegen de avond stroomt de haven vol. Met touristen, uiteraard, maar vooral met locals.
Het stadjes bruist en leeft, is hip en modern, maar biedt toch ook plaats aan uitsluitend theedrinkende mannen waarvan je de vrouwen nooit ziet.
Een prettige mengelmoes.
We zien er de wedstrijd tegen Costa Rica, samen met Tom en Ina (haha;).
Het stel heeft in eerder jaren een pc kloon fabriekje gehad, van 8086 tot pentium, waarna ze het bedrijf nog net in de goeie tijd verkochten en een gület lieten bouwen hier op Datca. Ze hebben er ook een huis, op de heuvel in de oude stad.
Inmiddels wat jaren verder ligt hier in de baai voor de haven soms de Queen of Datca. De opvolgster.
Zoals het gülets betaamt, vaart het rond met 6 man personeel en wordt alles aan boord verzorgd. Ah! De Alessandro! Ja, die kennen ze wel.
Ze varen vaak samen op, want ook de Allessandro kan zeilen. De meeste hebben niet eens zeilen aan boord en dan biedt je een zeilvakantie?
De Queen steekt echter 4.40 meter, dus geen schip waarme je zomaar overal aanlegt.
Ze wonen in de winter in Den Dolder, zij heeft twee Friese paarden en hij een jachtpaard en ze hebben katten (en honden).. Het lijkt mn eigen ipad wel, als ik foto’s van Ina bekijk.
Ze willen toch wel weg van hier, het huis staat te koop.
Ze hebben een charterlicentie voor Turkije, Griekenland en Kroatië, dus de Queen kan gewoon mee. Naar Poros?
Nee, hoewel Datca een uitzondering is aan de Turkse kust, is het toch allemaal te moeizaam. Ze hebben je er gewoon voor over, ongelovige honden die we zijn. Er is altijd wat. Ze doen de helft, ze komen niet, ze doen het niet goed..
Gek genoeg gaat het beter als ze zakendoen met vrouwen.
Nou denk ik toch, dat er ook in Nederland of Griekenland of Italië zat bedrijven zijn die niet komen, de helft doen, of dingen doen die je niet wilt als je ze inhuurt, maar je kunt in Nederland meestal je recht wel halen. En dat is hier anders.
Wat mij wat tegenstaat, is het eeuwige onderste uit de kan willen halen.
Niks prijzen, altijd maar wat roepen, boos en vervelend worden als je niet wil kopen.
Op een grieks eiland kun je met een gerust hart roepen dat je een meso kilo kokkino krasie (halve ltr wijn) wil. Dat kost 4€ en nooit 100€, terwijl dat in Turkije wel zomaar kan gebeuren, als je niet van tevoren naar de prijs vraagt.
En dan bedoel ik niet, dat je dan in een chique tent zit..
Die hebben we hier trouwens wel (eindelijk) gevonden en het zit er nota bene al jaren! Dat is wel een verademing, hoezeer ik ook gecharmeerd ben van de de Griekse eilanden en bewoners. Dat koken moeten ze toch oefenen;) Culinarium heet het. En altijd zijn we er langs gelopen, want er staat niks buiten, je moet het gewoon weten.
Ze hebben een kaart waar op staat wat alles kost, dat is fijn, maar het eten is ook nog heerlijk. We blijven derhalve nog een dagje, hier op Datca.
Even bekomen van alle doorgekookte, taaie en droge toestanden.
En hierna slaan we zelf in en koken aan boord.
Het is nog maar 60 mijl tenslotte.
Morgen nemen we voor de eerste baai uiteraard wel een gegrillde kip mee van hier.

Naast ons is een star-yachting sun odyssey 43 aangelegd met twee Nederlandse stellen aan boord. Leuke mensen!
Marco en de zus van Thomas varen al heel wat jaren en sinds een jaar of vijf huren ze hier ieder jaar een zeilschip. Thomas is afgestudeerd architect, is daarmee bezig in de avond uren omdat het in deze tijden niks opbrengt en is overdag energie adviseur bij een woningcoörporatie. Senna is onderzoekster bij Philips. Een paar jaar terug kon ze voor een project naar Amerika en Thomas kon mee! Zijn toenmalige werk liet dat toe. Nu zou dat helaas niet meer kunnen.
Zij willen ook wel een boot! Een zeilschip dan, wel te verstaan.
Camperen plus-plus.
Ze werken wel heel veel en komen hier een beetje bij. De telefoons staan derhalve op de vliegtuigmodus. Rust!

Tot ons afgrijzen parkeert een Amerikaan een 55voet motorjacht met een stalen stootlijst achteruit tegen onze boeg.
Asshole! Roept Ron boos uit! Want hij ankerde al een tijdje onze kant uit, natuurlijk, maar reageerde nergens op!
Het valt wel mee, gelukkig. Een paar putjes in de gelcoat.
Ook het charterschip wat daarna komt is niet zo handig, maar vaart gelukkig niet tegen ons aan.
Ze krijgen het zelfs voor elkaar dat de havenmeester boos wegloopt.. nou: dan heb je heel wat in je mars;) De Amerikaan, met vrouw, twee kindjes, een baby tweeling en een Aziatische nanny aan boord, heeft heel lang moeten soebatten voor hij mocht varen, stel ik me zo voor.
Ben jij nou gek? Met twee baby’s varen? En daar moet ik dan zeker de hele dag achter aan rennen? No way!
De nanny staat ook samen met hem de ramen te wassen.
Ik zou niet graag in haar schoenen staan.

In de haven van Datca waait het alleen als iemand aan wil leggen.
De wind krult zich van het land vanaf het noord-westen de baai rond, zodat je ergens halverwege een stevige zijwind op je neus hebt in plaats van in de rug en mn brilletje waait van mn neus.
Het zag er vast stom uit, zo’n afgewaaid brilletje met mensje hangend aan het stuur en aan de ankerbediening achter.
Als je dat ankerknopje nou niet hoeft vast te houden..
We gaan achter een afstandbediening voor de ankerketting aan.

Wat doen gasten aan boord van de Queen of Datca? De gasten van de Alessandro gingen tv kijken, tot onze verbazing..
Het zijn met name Amerikanen die huren, vertelt Ina. Die zijn gesteld op luxe en willen graag bediend worden. Verder kan er van alles. Zwemmen, duiken, waterskiën, in een bandje, surfen, passagieren in de stadjes die worden aangedaan, lekker eten, prima uitslapen.
Wat waarschijnlijk de meeste mensen zich voorstellen van een vakantie.

Dag twee hijst Ron me in de mast om het mooringlampje te vervangen door een ledversie.
Dat bevalt beter dan dat ik Ron in de mast hijs (mij in ieder geval;)) Dit houden we er in!

dinsdag 8 juli 2014, Ciftlik, Rafet Baba Aan de tafel naast ons zoemt het van de wespen. Ze zwermen massaal IN de borden met eten van de kinderen van de Duitse achterburen.
Beide mama’s voeren de niet zo heel jonge jongetjes, bang dat ze een wesp inslikken.
Een nieuwe ober bij Rafet Baba, ze blijven maar een jaar of drie meestal, zegt een ander gelaten, klapt een mapje dicht en heeft een getailleerde, gestreepte gevleugelde te pakken.
Wij doen aan psychologische oorlogsvoering.
Wespen zijn slim, toch? Slimmer dan je denkt. En bijgelovig.
De verkenner die in het eten van Ron gaat zitten wuiven we niet weg. Nee, heel rustig houden we de uit Nederland meegebrachte elektrische vliegenmepper, waar wespen echt niet dood van gaan, maar weten zij veel.., boven het bord van Ron.
BZZZzZZ!!
Godverdegodver!
Daar aan die tafel, bij dat bord, is het niet pluis!
In no time heeft-ie het aan zn vriendjes verteld en de rest van de avond zitten wij genoegzaam en wesploos aan de dis.
Muggen zijn wel erg stom, daarentegen.
Helaas;)

De wedstrijd Duitsland – ?, de reden dat we in Ciftlik zijn en niet in één of ander eenzaam baaitje, red ik niet. Reeds lang daarvoor sukkel ik half weg. Arme Ron. Die mist zn vrienden nu node.
Als we lang en breed te kooi liggen, horen we de Duitse achterburen vanaf het land juichen.
Een paar keer achter elkaar? Toch even kijken. Tjeemig! Het is al 5-0?

Woensdag 9 juli 2014, Göcek, Marin Turk
Rustig dobberen we de zee op. Als gebruikelijk is hier flinke deining, maar nu weten we waarom. Het is geen oude wind, het is wind die hier niet is, maar in het lange stuk van Athene naar het Zuid-Oosten. Als wind en deining kloppen met elkaar, dan kan je prima zeilen, maar nu zet Ron de genua vast met de boom en de giek aan de bulletalie.
Zo gaat het prima! Geen geklapper als je van een golf af rolt, geen gerammel, prima.
Als na niet al te lange tijd een mooie wind op steekt, trekt Ron hier en daar wat aan, verlegt de koers ietsje en in een strakke streep met 15 knopen halve wind zwieren en deinen we naar de baai van Fethye.

In Göcek bij Marin Turk oefenen we die avond aanleggen voor beginners.
Niet te geloven! Helemaal fout! In een groot gat, genoeg voor wel 6 boten zie ik kans om niet in het midden, maar twee plaatsen ernaast uit te komen!
En helaas is dat net in een marina, waar pilots zijn die zo ongeduldig zijn, dat ze aan boord springen en aan de gashendel gaan trekken. De rookwolken vliegen je om de oren!
Waarom weet ik eigenlijk niet.. we hadden de Luna rustig kunnen verhalen.
Bovendien heeft gas geven helemaal geen nut.
Gelukkig kunnen we de overijverige pilot met succes van de gashandle wegjagen.

De wedstrijd van die avond kijken we in het Italiaanse restaurant waar we hebben gegeten. Prima eten, overigens. Surf en turf, entrecote met garnalen.
Ook deze avond red ik het niet, alles uitzitten. Knikkebollend (ik dan) taaien we voor de verlenging af.
Ik vind het heel jammer dat Nederland de eerste plaats niet heeft kunnen veroveren, maar ben wel blij dat het over is. Kunnen we weer in baaitjes liggen;)

Husseyn van HMS komt kijken naar onze toestandjes. Hij heeft een monteur en zijn zoontje van 2 mee, want eigenlijk heeft hij vakantie.
Samen met Ron wordt de planning voor het winter onderhoud gemaakt.
De black water tank voor gaat in de por cöz, een goedje waarmee ik nog eens de schroef van de Lara heb schoongebrand.
Dat zal m leren!
De schade aan de boeg van de ankerpoging(en) van de opvarenden van Erik en het putje in de gelcoat van onze aanvaardert vallen wel mee, qua reparatiekosten.
Er gaat nog meer houtwerk aangepakt worden binnen, het beschadigde lakwerk wordt dan ook weer meteen meegenomen.

Toyke gaat het goed, prima zelfs, zegt ze als ik haar bel. Cor had gezegd dat ze, als ze zo door gaat, wel tachtig wordt! Nou, ze gaat voor de 85! Net zo oud als mammie!
Dat is mooi.
Cor redt zich ook prima. Hij kookt alle dagen en bakt maar een enkele keer een eitje.
Piet van Frieda is overleden die nacht, zegt hij, Frans had vanmorgen Frieda aan de lijn.
87 en in zn slaap overleden.
En vandalen hebben de grafsteen van opa en oma doormidden geslagen.
Dat is toch ook te gek voor woorden!
Steenleverancier Haker had de steen samen met andere even verzameld, met het oog op de inscriptie voor Bep. De andere zijn aan gruis geslagen met stalen buizen.
Wat bezielt die jongetjes toch?

Op de één of andere manier heb ik kan gezien het emailadres van frieda kwijt te raken ( op de pc thuis, zeker, op een dag ga ik het regelen…) , dus stuur ik Marcel een facebook berichtje. De begrafenis halen we denk ik niet..

Gien en Hans hebben het druk. Bouwvak borrel, Johan en Vera weer terug uit Frankrijk, Aren en Lucy in de mallemolen, Kelly binnenkort afrijden, de boekhouding moet af, de aangiftes gedaan, Bel moet bekapt..
Dat laatste kan ik wel regelen.

Aren, jongen, misschien moet je naast de malers een generiek bloed- en tissueonderzoek apparaat op de markt brengen.
De trajecten slaan nergens op.
Een onderzoek, misschien zit er wat? Dan kijken we verder. Hm. Misschien moeten we daar ook nog naar kijken? En vier weken later nog eens een onderzoek wat meteen uitgevoerd had kunnen worden?
Dat is zooooo verkeerd, zo onjuist, dat zuinige gedoe..
Hup, automatiseren die handel!

Donderdag 10 juli 2014, Göcek, de muggenbaai Nu we weer in de baai van Göcek zijn voelt het wel aan als een heel kleine wereld.
Je kan de andere kant gewoon zien! En het is druk, heel druk.
Overal liggen bootjes voor anker.
Van Oost naar west en andersom zagen we vaak alleen in de verte een zeiltje.. Zou het een zeiltje zijn? .. en dan was het een tanker of zo.
Eerst motoren we naar D-Marin om de voortank leeg te laten zuigen. Zijn we van dat onding ook verlost.
We kunnen een half uurtje zeilen voor de wind op is.
Dus zwemmen we wat en dobberen daarna naar de muggenbaai.
Aiaiai! Ron spuit driftig met één of ander goedje over zn kleren.
Je hebt hier echte muggen, ze steken als het nog licht is, muggen die het doen zonder verdoving, dan voel je dus echt dat je geprikt wordt en hard ook, spuugvliegen die alvast van je beginnen te eten voor je velletje door het maagzuur verteerd is..
Het goedje van Ron blijkt tegen tekenbeten, dus niet al te lang daarna zitten we in de salon.
Te zweten, want het is warm.

We slapen echter prima.
Gisteren in Göcek zag ik een hele vloot ijsbootjes aangelegd. Het is hier georganiseerd, de ochtend overlast! Het ene bootje na het andere komt langszij. Brood, gebak, parasailing, pannenkoeken, ijs..
We zijn nog steeds zo veel mogelijk brodeloos, hoewel ik een pasta pesto maar moeilijk kan weerstaan, qua granen, gluten en andere dingen die mensen blijkbaar beter niet kunnen eten.
Ook de dropjes zijn een drama. Met name nu ze op zijn.. zakken vol hadden we mee!
En er zitten in dropjes evenveel koolhydraten als in pasta! Ook dat nog..
Brood mis ik echter niet.
Een nadeel is dat mn kleren afzakken.
Eigenlijk had ik me voorgenomen in Turkije geen kleren meer te kopen, want dat is gewoon niet leuk.
Maar ik heb er wat op gevonden!
Je moet niet naar een winkel gaan waar mannelijke verkopers dameskleding proberen te slijten. Dat is helemaal fout.
Nee, je moet naar een winkel waar dames de scepter zwaaien.
Geweldig! Zonder boos en agressief gedoe, gewoon rustig, vriendelijk en aardig.
En de kleding is ook nog geprijsd, derhalve ben ik bloid met een goed zittende korte broek ter vervanging van het exemplaar wat ik al vier weken aan heb, en een jurkje.
Voorlopig kan ik er dus weer tegen, tot we weer brood gaan eten denk ik.

De baai van Göcek is te vol en ongezellig. Iedereen jaagt zelfzuchtig, gehaast en chagrijnig op een plekje aan een oranje boldertje. De mensen zwaaien niet meer, hier. Ze lachen niet en praten doen ze al helemaal niet met je. Poeh!
Ze motoren als gekken langs, terwijl wij met een gangetje van twee-en-eenhalve knoop voor de wind weer richting Göcek drijven omdat we water zijn vergeten te kopen. Het lijkt wel een uittocht, vinden we. Zou het gaan stormen? Wij weten van niet..