Pas als we bijna aan onze stoelen zijn vastgevroren, bedenken we dat er iets mis is met de omgekeerde airco. Gelukkig blijkt er niet zoveel aan de hand. Het ding is gewoon wat van slag. En nadat Ron het een paar keer aan- en uitzet krijgt het iniemienie woonkamertje weer een behaaglijke temperatuur.
Ik maak een paar foto’s van het werk van Matoula. Geen speciale tegels in de badkamer, nee, een rand met schelpen, zeesterren en zeeegels. Daar moet je een heleboel geduld voor hebben.. Matoula en haar man zijn inmiddels aan het winterwerk aan de appartementen. Grote balen steenwol worden binnengesjouwd en bij tijd en wijle barsten ze uit in een scheldpartij waar de oren van tuten en waar wij geen bal van snappen.
Het Grieks wordt wel wat beter (ik oefen driftig), maar er zo snel gaat dat leren ook weer niet.

Toch oefenen we maandagochtend 5 december allebei op ons hardst, geen Grieks dus, als er ineens wijn uit de rugzak van Ron druipt. Gatver! Dat is de Barolo!

Een fles Barolo laten vallen is serieuze drankmisbruik! Ook al is hij nog niet op dronk

‘Ja, wie doet daar nou Barolo in, muts?’
‘Ik heb het gezegd! Ik heb het laten zien!’
‘Nietes!’
‘Welles!’
‘Dat doe je altijd!!’
‘?’
‘Je stopt altijd zomaar ergens flessen in en ik weet van niks!’
‘???.. Ah!’
32 jaar geleden, in 1984 toen Ron nog voer, nam hij eens 6 flessen sterke drank mee naar huis. Prima cognac, oude whiskey en nog wat dranken hebben heel lang in het steegje van moe Metzelaar de lucht bedorven, omdat ik ze in een doosje zonder deugdelijke bodem had gestopt. Waarna ze uiteraard het doosje op de verkeerde manier verlieten toen Ron het oppakte.
Het goede nieuws is dat we nog twee flessen over hebben. Pfoei!
Genoeg om het huis mee in te drinken!

Het regent bij vlagen best wel hard, maar gelukkig liggen de de bootkussens al frisgewassen te wezen in de ketelruimte bij Pepy. Anders hadden ze nu in de regen op het dak van de auto gelegen. I
Met onze “nieuwe” oude auto waar verder alles in past en waar alles achter kan komen we Nafplio binnenrijden. Eerst maar eens een croissantje met een kopjen kofjen. We moeten daarna naar Dimitri, want er moet nog wat afgerekend worden.
Diminitri werpt een hand muntjes achterin de auto. Dat brengt geluk!
Zo bekeken we ook verdwaasd een groot kruis in roet bij onze nieuwe voordeur.
“Waren er vandalen? Ging er iets mis met oud- en nieuw?” Vroegen we Diminitri.
Haha, neehee.. dat is een gebruik! Met een roetende kaars onder je deurpost een kruis maken!
Aha.. eehh..
Hoe krijgen we dat er in Godsnaam af?

Wat is het laatste nieuws?
Pepy heeft een huurovereenkomst en ze kan per 15-dec-2016 dat appartement betrekken. Ze heeft nog wat tijd nodig natuurlijk.
Ze was wel al druk aan het inpakken zagen we toen we in het huis waren. Wanneer het precies wordt spreken we nog af bij de notaris binnenkort.
En wij zouden nu eerst met de hele troepzoot naar Nafplio, tijdelijk naar het appartement van Dimitri, waar we dan een paar honderd meter van “Het Huis” zouden wonen.
Maar natuurlijk liep het anders.
Dimitri huurt dat appartement van een vriend en die vriend die heeft een zuster en die zuster vond het geen goed idee om vreemde mensen in haar appartement te laten verblijven.
Maar.. Dimitri had een oplossing!
En nu zitten we in een tijdelijk appartementje van 45 m2 in Myloi (plm 8 km van Nafplio).
Bij a dog named Spong, een soort herder die gek is op Wilma, een mislukte pitbull met bloemkooloren, rechtsaf, net voor het bord Myloi.
Lekker licht en zonnig, pal aan zee.. wie heeft het!
Alles is uiteraard wel op zn Grieks. Bep zou van haar stoel vallen van afgrijzen, zo vies. Gelukkig is het zo klein, dat het ook snel schoon is.
En dat het licht is maakt alles goed. We werden een beetje depressief in het appartement van Matoula, waar het klam en donker was.
We hebben ook gewone bureaustoelen aangeschaft wat bijzonder oplucht. Een tafel op okselhoogte en gammele stoelen zijn ergonomisch onverantwoord om de hele dag aan te werken. De keukentafel hier wordt aankomende woensdag vervangen door een stevig exemplaar op de juiste hoogte, zonder spijkerstrips om te poten bij elkaar te houden, zonder uitstekende delen die aan je broek trekken en zonder gevaar voor omkukelen als je je van de tafel afduwt. Want dat doe je, met een bureaustoel op wielen.

We hebben wel een lieve huisbazin die ons kiloos sinaasappels toestopt en zegt dat we rustig uit de moestuin mogen eten.
Dat doen we natuurlijk niet, in de moestuin graven, en daarom krijgen we een paar dagen later van de bovenburen een zak vol kool en sla.
Want ja. Het is dan wel 11 december, maar hier is alles nog groen. En de moestuin wordt gedeeld door de bewoners van het “complex”, vier appartementen in een blok. Binnenkort zal ik peperonata maken en uitdelen. Iets anders kan ik nu nog niet verzinnen.
In de nacht is het wel fripsjes.
Vanmorgen moest wel tot zijn (en onze) verbijstering de buurman vanwege de nachtvorst de voorruit van zijn auto krabben!
We zijn blij met de extra dekbedjes die we van boord hebben meegenomen.

Via een facebookgroepje kwamen we eerder in contact met Elly en Henk die hier om de hoek blijken te wonen. En op deze mooie zondag strijken we na een ruime omweg bij ze neer op het terras aan de overkant van “onze” baai. Ach, wat een mooie lokatie! Vanuit het terras kijken ze zo naar Palamidi aan de overkant. Wat een heerlijke plek waar ze zich heerlijk thuisvoelen! We gaan elkaar vast vaker zien:)

Mijn moeder leeft nu in een doosje en haar as zit in een bus.
We hebben het overal over gehad, maar niet wat ik met haar as moest doen. Bijzetten? Dat was wel het plan.. bij opa en oma en Bep.
Dat wilde ze graag. Bij opa en oma.
Maar ik kan ook een steen laten bijzetten en de urn meenemen.
Ron heeft er geen probleem mee. “Ze zegt nu toch niks meer terug”, want dat lag nog wel eens gevoelig.
Wat ik me afvraag, Cor, wat wilde ze op het laatst nog allemaal aan boodschappen in huis hebben?
Je vertelde dat je 3 tassen vol had gehaald.. Dat is nogal wat voor een dame alleen!