Op het strandje staan drie dames, afgekomen op het gegil van het hondje, een jonge labrador, die in de houdgreep is genomen door Spong.

Spong, kennelijk klaar met de overheersing door Wilma en toe aan uitbreiding van zijn roedel, grijpt de jonge hond die op zijn rug tussen zijn poten ligt bij het nekvel zodra er beweging in komt. Hij ZAL zich overgeven! De Griekse dames – en ook ik wat dat aangaat – hebben daar andere ideeen over. Twee honden hier buiten zijn meer dan genoeg. De keurig gekapte buurvrouw van verderop staat met een tak in haar hand gereed om op Spong te timmeren. Onze door longemfyseem geteisterde bovenbuurvrouw met haar stem als een rasp staat naast haar, ook met een tak in haar hand. Zo los je dat blijkbaar op hier. Spong is te slim en te verstandig om zich te laten betimmeren, daarom wordt er op bosjes en op het hek geslagen om indruk op hem te maken. Hij laat echter nog niet los! Pas als ik naar hem toeloop en hem boos toespreek (nou jaa.. wat zal hij daar niet van gedacht hebben? Foei! Ben je helemaal betoeterd! Los! Nu, potverrrdikkeme! ) krijgt het zwarte hondje de kans om te ontsnappen. Maar Spong neemt een spurt en rent achter hem aan. En daar ren ik dan weer achter aan. Hahaa! Eindelijk lichaamsbeweging! Op mn hardst naar het dorp.

In een rustiger tempo komt de bovenbuurvrouw daar weer achter aan.

Spong geeft uiteindelijk, schichtig naar me omkijkend, op en loopt achter me aan terug, waarna het zwarte labradortje piepend af kan druipen. En dan volgt bij aankomst bij het huis, ons “complex”, een staaltje van hondenopvoeding op Griekse wijze. Met de takken wordt tegen het hek geslagen om Spong te dreigen en er wordt hem verteld dat hij erg fout zat.

Spong is slim en ik denk dan ook dat hij naadloos de link legt tussen dames met takken in de buurt van het huis en onaangename ervaringen.

De honden leiden een boerderijleven. Ze lopen los op het erf, rennen achter vrachtwagens aan, happen naar fietsende benen (zoals ook Puck deed van ridder Dirk) en zorgen op geheel eigen wijze voor levendigheid in de omgeving. Ze blaffen niet veel, alleen als het moet, als er vreemden het erf op komen. Dit in tegenstelling tot de in huis verblijvende boven- en voorbuur hondjes, die de hele dag blaffen en keffen. Spong mogen we wel adopteren, want hij is een “pirazie”, een probleem.

Het Griekse leven voor ons is.. licht. Dat is het eerst wat er in me opkomt. Geen duistere dagen hier waar je droevig van wordt.

De vogeltjes (sorry Peter P, ik haal ze maar weer aan:) tuteren en fladderen de hele dag door (in Nederland zijn ze bar stil en alleen af-en-toe hoor je daar een roodborstje), de calendula staat in bloei, het is groen en het is warm genoeg om lekker buiten in de zon te zitten.

De huisbazin barbecuet op eerste kerstdag buiten op het balkon (zonder kachel erbij) en we worden uitgenodigd om aan te schuiven. Wat ze vandaag gaan doen? Eerst naar de kerk en dan eten. We gaan met eerste kerstdag echter naar Elly en Henk, hier om de hoek in Kalamaki, maar een andere keer gaan we graag op de uitnodiging in!

Argos, de stad van de Argonauten, was in vroeger tijden omringd door een zoutmoeras. Ook Myloi, waar we nu verblijven, is gedempt. Als ik op een middag over het strand loop, zie ik stroompjes die miniatuur delta’s hebben gemaakt in het zand op weg naar zee onder de weg doorkomen. En onder een brug door koment wolken muggen naar buiten.

Dat geeft natuurlijk extra toestanden maar tegen het gekrabbel kan ik me wel redelijk wapenen met een fles zeewater, waarmee ik me “douche”. Ik moet het echter niet een dag vergeten.

Bij de Lidl komen we zomaar Nederlandse mensen tegen met een huis in Epidavros. Epidavros is stil in de winter, maar dat geeft niet. Ze zijn er om hun olijven te plukken. Of we al Grieks spreken?

Eehh.. nee, nog geen Grieks. Mijn vijf lessen zijn nog niet erg aangegroeid.

Nou: zij weten nog wel iemand! Ankie. Woont hier al vijfenveertig jaar en geeft Grieks en Engels.

En hoewel we eigenlijk zoveel mogelijk excuses bedenken om maar niet naar Griekse les te hoeven gaan (werk, werk, werk), ontkomen we er niet aan als we Ankie tegenkomen .. bij de Lidl. Meteen zijn we het bokkie. Ze schrijft ons telefoonnummer op en spreekt af dat we na de Kerst contact opnemen. Oh jee..

In de euforie van het eindelijk hebben van een definitieve overeenkomst (hieronder het verslag van Ron, om jullie deelgenoot te maken van hoe dat hier gaat) hebben we een was-droog combinatie gekocht en.. een drone! Om ons voor te bereiden kijken we filmpjes op youtube en we hopen dat we er snel mee leren omgaan. Met de drone dus. Een quadcopter met camera die bestuurd kan worden met een op een voor playstation geschikte controller of een smartphone. Kinderen van deze tijd zouden het wel weten, maar ik denk dat wij het best overweg zullen kunnen met de ipad:)

Het liefst willen we het hier achter het huis uit proberen, maar dat is misschien niet zo handig. Als er wat losraakt, vinden we het nooit meer terug. En mogelijk zien de honden het ook als een fantastisch zelfvliegende discus.

We zijn ook een Zaterdag naar Ikea in Athene geweest waar we de tafel hebben gehaald waar we nu aan werken. Oh wij sukkels hebben wel op het laatste moment een blad gekozen wat erbij lag en wat iets dikker en dus vast beter en steviger was dan het ernaastgelegen glazen blad wat we hadden willen hebben. Van spaanplaat met witte glanslak dus. En wij nog voorzichtig rijden over de bonkige spoorwegovergang.

Het bij het appartement horende tafeltje ligt onttakeld te wezen op het logeerbed en wij zitten eindelijk, eindelijk min of meer ergonomisch te werken.

Bijna hadden we ook al wat andere dingen besteld bij Ikea, maar de website kwam vertaald op met zulke vreemde opmerkingen? Gedrag? Wat bedoelen ze daar nu weer mee? Dimitris, onze makelaar, heeft beloofd er naar te kijken. Inmiddels hebben we wel al gebeld om te vragen hoe dat gaat, afleveren op een adres waar geen adres is. Maar Ikea weet daar wel raad mee. Gewoon de google coordinaten opgeven!

Voor we gaan bestellen zullen we nog afstemmen met Pepy, die er 15 januari uit gaat. Ikea werkt dan wel met coordinaten, het is vrijwel onmogelijk om een aflevermoment vast te leggen. Dimitri vindt het allemaal heel duur bij Ikea. Er zijn in de buurt veel goedkopere adressen! Maar we hebben rondgekeken bij wat meubelzaken en het valt wat tegen. Allemaal dingen die we niet willen:) Misschien zijn we nog net niet Grieks genoeg.

Op de tekendag hebben we kennisgemaakt met Julia, een Duits “peerdenmoidje” die in een bonbonnerie werkt en die bekend is met alle (paarden) in- en outs hier in de buurt. En die ook op huizen past. Handig voor in de zomer:)

Toch wil ik ook nog zelf wat dingen weten en daarom rijden we op Zaterdag rond in Karathona, want daar zou een manege zitten en daar weten ze vast waar je hooi kunt kopen. Bijvoorbeeld. Oh Wauw! Geen manege te bekennen, maar wat een prachtig gebied! In onze achtertuin dus.. Een ankerbaai met aan twee kanten een kaikhaventje en oprijzende bergwanden en uitzichten waar je stil van wordt. Prachtig.

Op eerste kerstdag bij Henk en Elly genieten we van een heerlijke kalkoen en een teveel aan andere gerechten en tot ons onuitsprekelijke blijheid krijgen we allebei een cadeutje: sokken!

Sokken.. wat een zaligheid. Ik ben dus hier komen wonen met drie paar sokken, vier spijkerbroeken en vier vestjes. En de rest is reguliere zomer-boord-kleding. Ron is laatst op de tekendag zowat onderkoeld geraakt, want in de nacht vriest het gewoon en een sweater is dus niet genoeg. We zijn dus echt heel blij met de sokken!

De gezellige avond wordt op de bank bij de haard afgesloten terwijl we uitkijken over de baai, met het verlichtte Nafplio aan de overkant.

Vanuit Nederland (en elders) zien we berichten op facebook langskomen en komen er mailtjes met wat jullie allemaal meemaken.

Dat is nogal wat. Er wordt verhuisd, gegeten, geklust, gefeest, gesnurkt, gebibberd, gewerkt en gelachen dat het een lieve lust is. Wat een zegen is dat internet! In vroeger tijden hadden we het moeten doen met een sporadische brief. Dank zij al die berichten is alles toch dichtbij.

Behalve mijn Uk die geen Uk meer is met knuffelige veulenoren. Hij is volwassen geworden en daar was ik niet bij. Dat steekt wel, dat het allemaal zo lang duurt en dat ze zo ver weg zijn.

Maar het komt goed!