19-06-2016
Ergens onderweg naar Palamidi, de vesting op de Acronafplia, treffen we een met koffers zeulend echtpaar uit Zwitserland.
Meneer loopt voorop, mevrouw loopt niet echt. Ze neemt steeds drie stappen de steile helling op en dan puft ze omhoogkijkend weer uit.
Ach.
En ze blijken nog verdwaald ook, dus ze is heel erg blij dat Ron de koffer van haar overneemt.
Ze zijn op doortocht! Een rondreis door Griekenland.
En nu kunnen ze het hotel niet vinden. Acronafplia heet het.. weten wij waar het is?
Het lijkt ons dat het op de Acronafplia niet ver kan zijn, maar je weet het niet:)
Gelukkig is het op de top.
Oef.

Het kantoor van onze (wauw) advokaat bevindt zich vlakbij de leeuwenpoort.
Dat kunnen we vast wel weervinden.
Kostas legt ons van alles uit en we besluiten met hem in zee te gaan.
Na de meeting werken we nog even aan boord tot onze volgende afspraak om 16:00.
Deze keer met Pepy en Dimitri.
Pepy laat het tweepersoonsbed, een bureau en nog wat dingen die in de ‘loft’ staan achter op ons verzoek.
Ron wil eigenlijk ook wel de gordijnen.. maar dat kunnen we nog wel uit onderhandelen.
Of we de hond er niet bij willen?
Ha! Skylos! Een jonge zwerfhond die door Pepy opgenomen was en rondstruinde in zijn eigen deel van de sinaasappelboomgaard.
Het andere deel van de boomgaard was bezet door een Schipperke (of zoiets) en een soort boxer.
Skylos is een.. eehh.. slungelige weet ik veel met grote flaporen en een lange neus. Een Nafplionse puienpisser.

Op deze foto nog een pup. Nu een enorme hond!

Hij is te wild en te onhandig, zegt Pepy. Niet geschikt voor een appartement.
Tja, Dimitri, maar dan moeten we wel oppas.. Wil jij dat dan niet doen, als we aan het zeilen zijn?
Dimitri ziet de bui al hangen en begint over de hondenopvang hier in de buurt.
Zondag maken we een foto van hem!
We zijn het met Pepy eens dat 15 september een mooie overdrachtsdatum is.
Dimitri gaat haar helpen met het vinden van een nieuw onderkomen en verhuizen, dus dat moet lukken.
Als het haar eerder lukt vinden wij dat ook prima.
Hier in Griekenland betaalt de koper rechtstreeks aan de bank van de verkoper om de hypotheeklening(en) af te lossen. Arme Pepy blijkt gescheiden en niet alleen een hypotheek, maar ook belastingschulden te hebben.
Kostas gaat uitzoeken hoe het er precies voor staat en of er niet per abuis een schuld overblijft..
die dan dus op ons verhaald kan worden:)
Ook iets echt Grieks is, dat Pepy met onze aanbetaling straks legalisatie van de boetjes gaat regelen bij de gemeente.
Ik denk dat het allemaal wel goedkomt.
Dus we spreken ook af om een keer uit eten te gaan.
En aankomende zondag gaan we nog een keer in en bij het sinaasappelhuis met de boogjes kijken.
Samen met Dimitri, die dan waarschijnlijk wel alleen maar in de keuken gaat zitten met zijn zonnebril op, want hij heeft zaterdagavond een feestje:)

Makelaar met een katertje

Die avond aan boord weten we het.
Als Pepy de gordijnen achterlaat, houden wij Skylos.
Oh nee.
We houden Skylos sowieso.
Sandra heeft beloofd het aan Poes uit te leggen..
En gaat dat dan wel goed met de paardjes, vraagt Ron zich af.
Wel, Jet is heel goed in het opvoeden van honden.
Bovendien is Skylos nog jong.

We eten een xoriatiki (Griekse salade), Kotopoulo souvlaki (kip spies en nee, Jaap, deze is gewoon lekker.
Geen taaie, droge stukjes kipfilet) en mosxari lemonato (stoofvlees in citroensaus)
op een van de vele pleinen die Nafplio rijk is.
Een meneer uit Athene zit op een hoek op zijn elektrische piano te oefenen.
Soms krijgt hij geld.
Hij noemt het zijn werk:) Iedere zomer komt hij naar Nafplio.
Het met marmer geplaveide plein is om 23:00 nog vol met spelende kinderen met hun ouders.
Dat marmer hier overal is prachtig, maar spekglad.
Morgen ga ik op zoek naar ‘non-slippery’ schoentjes. Steeds op je blote voeten de trappen af is ook wat.

En hebben we eigenlijk wel gezeild?
Natuurlijk.
Terwijl ik een weekje dag en nacht werkte en bij zo’n beetje iedereen langs ben geweest,
werden Ron en Frank een beetje zeeziek op de koude tocht met windkracht acht a negen in de rug terwijl ook nog
de zeilbroeken zoek waren. Gelukkig paste Frank in mijn zeiljas..
Van Chios naar Andros, van Andros naar Kea, van Kea naar Athene.
Uiteindelijk in Athene vielen de reparatiekosten van de stag zo mee, dat Ron meteen twee zonnepanelen aanschafte.
Oh, wat een vrijheid biedt dat!
Niet meer van stroompaal naar stroompaal. Gewoon overal stressloos werken!
Athene was echter niks aan, dus

Jo had het ook druk in de week zonder Frank.
Hier oppassen, daar oppassen, hier eten, daar eten.
De avond van ons vertrek naar Athene ging Jo nog even een tukje doen.
Ik dacht nog in te pakken, backups te maken, de lijst af te vinken (zonder die lijst vergeet ik alles:)
de boekhouding te doen, de laatste post te scannen..
Maar wat duurde dat allemaal lang.
Het scannen heb ik opgegeven. Ik heb gewoon de post meegenomen.
Om 02:30 ging het niet meer en ben ik op de bank in slaap gevallen.
En om 03:30 ging de wekker.
Het valt allemaal mee tot nu toe. Alleen de backup van de email ben ik vergeten.
En misschien was er ook wat met het koffie apparaat?

Helemaal hyper (ik dan, Jo was als altijd de rust zelve) kwamen we aan in Athene.
De inderhaast meegegriste warme jas liet ik uiteraard ergens op een bankje op het vliegveld liggen.
Dus toen Frank en Ron ons kwamen halen en we gezamenlijk naar een winkel voor boot onderdelen waren geweest
om een buis te halen, wilde ik weer terug naar het vliegveld.
Mijn jas!
De meneer van de gevonden voorwerpen viste zo mijn jas te voorschijn na de uitleg:
‘Een zwarte jas. Stinkt naar paard.’

En zo begon het avontuur.
Ron moest erg wennen aan mijn aanwezigheid. Ik bedoel, wie is er hier nou eigenlijk Veer01?
Toen ik wat nachtjes geslapen had, ging het wel weer.

Met Frank en Jo zijn we naar Aegina gezeild, naar Angistri, naar Epidavros, Methana, een baai voor Poros waar we gebarbecued
hebben en Poros. En toen moesten ze al weer weg.
Tot helaasheid van Jo zonk Frank in de barbecue baai gauw nog even de bijbehorende broek bij haar mooie setje af.
Samen met mijn vaatdoekje.
Ron heeft er nog naar gedoken, maar het mocht niet baten.
Nu zwemt er vast ergens een chique uitgedoste vis.

De oude Grieken wisten het al: Methana stinkt!
In de haven bij het verlaten kuuroord blijkt dat met name te komen omdat ze de poel met heilzaam water steeds laten vollopen
met zwavel. Zwavel wat je ankerketting opvreet, volgens insiders. Maar ook je fouling, de groente- en mosselentuin onder de boot,
volgens diezelfde insiders.
Daarom mooren we er maar.
De havenmeester komt die avond wat geagiteerd melden dat we op moeten schuiven want er komen tien boten bij!
Tien Russische boten! En we moeten twee moorings pakken!
Ze maakt zich druk om niks, zo gaat dat met die Russen. Veel gedoe en reserveren en dan uiteindelijk niet komen.
De rest van het flottielje ligt in de deining bij de ferry-haven iets Noordelijker van ons haventje.

Aan een tafeltje die avond treffen we twee wetenschappers die de effecten van een uitbarsting van Methana aan het meten zijn
voor de komende conferentie in Athene. Over de effecten op met name Athene dus.
Dat zal nogal wat zijn, zo’n uitbarsting. En dat Methana gaat uitbarsten, dat is zeker.
De vraag is als altijd: wanneer.
Ze moeten wel lachen om die rare Hollanders die hier een huis zoeken. In Nederland 6 meter onder de zeespiegel levend
(aan de Westerstraat maar 1, maar da’s genoeg) en dan hier een veilig plekje bij Nafplio zoeken vanwege de aardbevingen.
Die je bij Nafplio niet hebt:)
We krijgen een visitekaartje, voor het geval we hulp nodig hebben als we een huis hebben gevonden.

Als we Poros in komen varen treffen we Tim en Charlotte!
Ook Henk en Lieke (van de Onyx, een Trintella) en Coos en Corrie (van de CO2, een catamaran) die we nog kennen
van onze eerdere avonturen rond Koilada en Ermioni blijken in Poros te liggen.
Tim en Charlotte hebben dit jaar weinig tijd.
Na het feest hebben ze nog een week voor ze weer naar Engeland gaan. Ze hebben een huis gekocht wat nog helemaal
geverfd moet worden. En de tuin moet nog gedaan.
Nee, zeilen wordt niks meer dit jaar.
Jammergenoeg.
Ze gaan voor de winterstalling naar Aegina.
Lieke raadt ons aan naar Koilada te gaan. En – omdat ze het zielig voor ons vindt dat we geen huis meer hebben, zo’n kantoortje,
dat is toch niks? – ze geeft ons haar telefoonnummer. Zodat we kunnen bellen als we naar Nederland gaan.
Dan mogen we in hun appartement in Rotterdam.
Waua! Wat lief!

Hier, inmiddels aan de kade in Nafplion, moeten we erg lachen om twee gemeentewerkers die in de weer zijn met de plantenbakken
met petuania’s. Met een mini-steekwagentje emmeren ze een bak van de ene naar de andere kant.
Al na twee bakken geeft het steekwagentje het op.
En ook een krabbetje kiest eieren voor zijn/haar geld. Al zoekend en scharrelend de kade over, in de zon, wat is-ie denkende?
Nou, dat dacht hij/zij ook. Prrrrrt… terug naar het veilige plekje, een holletje in de betonnen kademuur net boven de waterlijn.