Nafplio – Spetses 2016-06-26

En zomaar zijn we weer een week verder.
We liggen inmiddels in een baatje van een eilandje tegenover Spetses.
Het is hier een mondaine boel. Jachten sjezen af-en-aan van en naar Porto Xeli en Spetses, waar overigens
ook nog een niet aflatende herrie vandaan komt. Je zal op Spetses werken, zegt Ron!
Je bent binnen een jaar lawaaidoof.
Het eiland waar we liggen, verboden, want van idioten (haha, idiotiki betekent prive, maar wij Nederlanders snappen de grap)
is bezet door een meeuwenkolonie.
In het midden van het eiland staat een parasolden, waaronder een stoel.
Verderop een hutje.
Ook hiervan denken we: je wil er toch niet wonen!
De meeuwenkolonie is kennelijk verstoord door een vos misschien, want ze komen massaal klukluk klokkend in het
water naast ons liggen.

Ik zal jullie vertellen wat we de afgelopen week allemaal (…) hebben gedaan.
We hebben in Nafplio aan de kade gelegen!
Aan de kade, waar iedere avond een octopus de holletjes afschuimt op lekkere krabbetjes. Met zes tentakels zwemt-ie half en houdt-ie zich aan de
kademuur vast, met twee grijp-ie om zich heen, in ieder holletje voelend.
Gelukkig zien we ons lievelingskrabbetje, waarschijnlijk opgelucht, weer uit zijn holletje te voorschijn komen als de octopus voorbij is.
De octopus mag zelf ook wel oppassen. Het is geliefd wasgoed hier.

We hebben Palamidi bedwongen, 219 meter en 1.000 treden naar boven en weer naar beneden en zijn daarna nog naar ons huis gelopen.
Er is nog niks van ons bij, maar het voelt wel al zo:)
Het was een eind, het was bloedheet zo midden op de dag, maar het was prima te doen.
Ron ontwaarde een kabeltje bedoeld voor telefonie. In het meterkast huisje bij de poort.
Hij had er al wat voor bedacht ook: er moest een deurtje voor in plaats van zo open.
Maar er is in ieder geval telefoon.
Een adres is er niet, hebben we begrepen.
Het gaat hier een beetje op zn Sijbekarspels: Ron en Francisca, Sijbekarspel kwam altijd aan:)
En hier wordt dat dan:
Ron & Francisca
Nea Politea
21000 Nafplio
Greece
Nog geen post sturen svp, we moeten eerst nog even kennis maken met de postbode wanneer we er wonen.

In Astrous, waar we met harde zijwind een aanlegvoorstelling geven (hoe het niet moet:) hebben we Tina
uit Toronto – Canada in Astrous een Luna kaartje gegeven.
Voor als ze nog es in Nafplio wil blijven.
Ze liep met haar familie langs de kade en ze vertelde dat haar vader in 1952 uit Nafplio weg is gegaan.
Vanaf haar zesde, in 1979, kwamen ze naar Astrous.
Nu heeft de familie een huis hier in Astrous en een appartement in Athene.
Als we later gaan eten treffen we elkaar weer.
En waarop vertel ik julie dit? Nou, dit lezen we zelf ook nog later.
En als er dan over een half jaar een mevrouw voor de deur staat die Tina heet, dan weten we wie dat ook al weer was:)

De taverna waar Ron en ik een halve geroosterde kip delen, da’s zeldzaam, maar de eigenaar zei dat hij heule grote kippen had,
ligt prachtig aan een kiezelstrandje. Er is geen rode of witte wijn, maar wel een lokale rose.
Die prima blijkt te smaken!
Bij het afrekenen raken we aan de praat met een mevrouw met een baard waar Ron jaloers op is.
Want zwart! (sorry Ron;)
We hebben het over immigranten en Roma. Ze is lerares hier en legt uit dat er weliswaar leerplicht is, maar dat er
eigenlijk niks gedaan wordt aan al die Roma die zich daar niks van aantrekken.
Ze hebben echt een grote achterstand.
Ze worden uitgehuwelijkt op hun zevende, hebben op hun twinstigste al drie kinderen, worden door papa
(met dikke buik en dito mercedes) er op uit gestuurd om geld te bekomen. Hoe maakt niet uit, als ze maar niet werken.
In Nafplio is ook een familie actief.
Een Roma meisje van een jaar of zeven, gezichtje als de tranentrekker van het kamp en een stem als een rasp, barst in lachen uit als ik
op haar herhaaldelijke verzoek om een ijsje (pagota) op mijn billen tik en zeg: daar krijg je een dikke kont van!
En het jongetje, jaar of zes, stuurs, vies gezichtje, verbaast me als hij met centjes de AB inloopt om een reep te kopen.
Naar school, ze moeten inderdaad naar school.
Maar dat zal deze generatie nog wel niet gebeuren. Waarschijnlijk zijn deze twee al getrouwd.

Wie ook zomaar in de buurt blijken te zijn, zijn Bert en Aagje! Wat leuk! We hebben elkaar al zeker twee jaar (?)
niet gezien! De Boya woont inmiddels in Preveza. Ook zij zijn voor het grimmig wordende politieke klimaat uit Turkije gevlucht.
Dinsdagavond treffen we elkaar in Nafplio. Zij op doorreis en overnachtend in pension 1841 en wij onveranderlijk aan de kade.
Ze hebben een auto gehuurd en zijn in Olympia geweest, in Delphi. Och. Indrukwekkend allemaal.
Gaan wij ook doen, als we hier wonen!
Ik bedoel, die Palamidi, dat was toch een mooi begin?
Bert en Aagje kan ook nog door naar het oude theater van Epidavros, daar zijn wij in 2011 geweest.
En Aagje in haar jeugd. Het voelt voor haar als een weerzien.
We eten gezamenlijk in een taverna direct tegenover de port police het stadje in. Die hebben goed eten!
Zijn we het gelukkig met elkaar eens.
Er zijn hier 118 restaurantjes, Jaap, niet om je jaloers te maken.
Aagje is nog steeds bezig met het fairtable project, maar ze denkt wel dat het niet nog een jaar zal duren.
Het wordt weer tijd voor wat nieuws.
We spreken af elkaar zeker binnen twee jaar nog eens te treffen:)
Voor het eten wandelen we gezamenlijk op naar 1841. Bij Byron, een pension wat we passeren omdat we net een verkeerde afslag nemen,
gaat de telefoon. 1841 aan de lijn! En ja, Byron is wel erg in de buurt!
En terwijl Bert en Aagje hun koffers uitpakken en zich even verfrissen, komt de eigenaar van 1841 bij de overburen verhaal doen
van zijn nieuwe gasten. Om zeven uur waren ze er nog niet! En wat denk je? Toen hij belde? Liepen ze bij Byron!
Mijn Grieks gaat vooruit.. hoewel ik gisteren met de lunch nog een hele rare spraakverwarring veroorzaakte.
De Grieken zijn beleefd. ze doen gewoon net of ze je niet gehoord hebben:)

We zijn in de maling genomen door onze vriend de advokaat, Kostas. Hij belde met de mededeling dat we langs moesten komen, want
hij was belangwekkende dingen aangaande het huis tegengekomen.
Oj.
Jullie begrijpen dat er die avond van alles door ons hoofd ging. Belangwekkende dingen!
Ha!
Uiteindelijk voelden we ons een beetje in de maling genomen door Kostas, vertelden we later aan de lunch tegen Dimitri.
Niets van de ontdekkingen was ons onbekend.
Kostas maande ons wel zijn volledige onderzoek af te wachten.
Je weet maar nooit.. hier in Griekenland, waar Dimitri het mee eens was.
We kregen wel twee flessen Nemea mee en vanavond besloot ik een langskomende aanbieding Barolo te bestellen.
Jo, kan ik dat bij jou af laten leveren? Haal ik het later wel op:)

Och, ik moet ook meteen denken aan het weekje met Frank en Jo.
Ik had ook zo weinig geslapen daarvoor..
Jo staat aan dek en roept: ‘Kijk daar! Daar drijft een..’
Nee toch!
Had ik de tank open in plaats van dicht gezet.
Bah.
Inmiddels heb ik op de afvoerslang met grote letters “WC” geschreven
en achter de afsluiter aan de ene linkerkant met een grote pijl ‘ZEE’
an aan de andere kant ‘TANK’.
Dat zal me leren!

Naast ons aan de kade in Nafplio kwam de Kati liggen. Twee Duitse mensen aan boord.
Klimaatvluchtelingen, net als wij.
Ze hadden twee jaar in Nederland gevaren, bij Lemmer en hadden daarna besloten warmere oorden op te zoeken.
En misschien hier ook wel neer te strijken.
Misschien een grondstukje?
De buurman aankijkend vraag ik aan m hoe oud hij is en hij blijkt 72.
De gemiddelde leeftijd van de meeste zeilers hier volgens mij, maar vrij oud om aan bouwen in Griekenland
te beginnen. 5 jaar voor een bouwvergunning, 10 jaar voor bouwen.. man, haal je dat?
Ach so. Een appartement is dan wellicht handiger.
En we mailen de gegevens van Dimitri, want die heeft ons tot nu toe perfect geholpen.

Ook aan de kade in Nafplio is een schip met Poolse mensen en een boordkat met een rood tuigje.
De boordkat is een dag later de weg kwijt, letterlijk, en probeert in paniek bij iemand anders aan boord te komen,
terwijl de eigenaar er vertwijfeld achteraan loopt. Ron heeft de malle kat gelukkig bij zn kladden en levert hem weer
af aan zn baasje.
De dag daarna onderneemt het gezelschap de klim de Palamidi op.
Een dame blijft aan boord en die ziet met afgrijzen rond de middag dag het schip helemaal scheef tegen de Kati
aan komt te liggen.
Ron en een Griekse kapitein van een verderop gelegen Katamaran springen aan boord en starten de motor.
Het anker ligt he-le-maal los.
Wat nu?
Uitvaren en opnieuw ankeren? Met een onbekende boot?
Missschien doet de achteruit het niet? Je weet het nooit, dus Ron roeit het extra anker met onze lange,
veel te zware, dikke lijn de baai in en dropt het anker.
Het werkt en het houdt!
De Grieken zijn ondertussen afgetaaid. Het gaat hard waaien en ze hebben familie aan boord die daar niet tegen kan.
Ze moeten weg dus, naar Spetses. Schuilen.
De dag ervoor kwamen ze met een zelfgevangen enorme vis aan, een soort tonijn, als dank voor de hulp bij aanleggen.
Heel lief, maar wat moeten wij met zo’n monsterlijke tonijn? Ik kook helemaal niet aan boord:)
En dan nog: een doradetje of zo, dat gaat wel.
Ze volgens ons advies op en gaan ermee naar een Taverna die het voor ze klaarmaakt.
Niet geheel van harte, vertellen ze later, maar ze deden het toch. En het was heerlijk.
Ik weet meteen wat ik straks wil.
Een buitenkeuken!

Uit Nederland komen wat berichten door en 1 daarvan is dat Marcel is geslaagd voor extra aantekening bij zijn C rijbewijs. Super!
En er popt een idee op.
Jan komt het misschien niet helemaal uit om onze troepzoot hierheen te verhuizen, daar waarschijnlijk in diezelfde
periode Diesel (de Riesenschnautzer) zijn intrede heeft gedaan. Maar misschien kan het anders.
We huren in NL een vrachtwagen(tje), hangen daar de trailer met J&T achter en rijden naar Griekenland.
Marcel en Annemiek komen per vliegtuig naar Griekenland en rijden de vrachtwagen weer terug naar NL.
Zoiets?
Marcel heeft er wel oren naar..
Ik wil nog even onderzoeken wat de kosten zijn, maar ik denk dat het wel wat kan worden.
Frieda lijkt het wel wat om het mooie Nafplio te bezoeken per cruiseschip.
De ferry komt hier helaas niet meer.
Misschien ook wat voor Toyke, dat Cruiseschip?
Ik hoorde dat Frederic, van de thuiszorg, een prachtig kruidentuintje heeft aangelegd.
En dat ze lekker op stap gaan, winkelen, op jacht naar wasrekken en zo. Zag ik tenminste op een foto waar je danig
sikkeneurig keek, Toyke:)
En Cor heeft je naar het ziekenhuis gebracht, naar cardioloog de Swart, voor weer een onderzoek en weer een nieuwe medicijncombinatie.
Maar deze combinatie werkt heb ik begrepen.
Hoera voor Cor!