Poros – Epidavros 07-10-2016 Athene 14-07-2016

Jongens toch! De buurboot! Dat is de Genebieb!
De Genebieb die we gehuurd hebben in 2008 en waarmee we met de Sijbekarspel bastards (en een paar Hoornse:)) de Ionian onveilig hebben gemaakt!
De bavaria 44 is een paar jaar geleden uit de charter gekocht door Engelse mensen. Zij varen met zn tweetjes en hebben 4/5e aandeel. Het stel met het 1/5 aandeel vaart altijd met een hele groep. Het wringt een beetje geloof ik.

Ook aan de kade in Poros ligt Steve uit Brisbane met de Cross Winds.
Hij heeft een ervaren zeilster, Monica, aan boord. Hij is zelf nog niet zo doorgewinterd, want drie jaar geleden pas begonnen met zeilen omdat hij na zijn pensionering als piloot wat te doen moest hebben.
Het is een aardige man die Steve, maar wat hij vertelt is een beetje ongrijpbaar. Misschien een deel wishfull thinking..
Hij helpt wel met mij hijsen, net als Koos overigens. Koos is een wat betrouwbaarder tiep. Die laat de lijn regelmatig en gelijk met Ron vieren.
Steve floepte gewoon de lijn los, waardoor ik dus op het deklicht plofte.
Monica is een lieve dame die op Aegina in een appartement woont.
Als er Aussies aan de kade staan, nodigen ze hun uit om een dagje met de kinderen mee te komen varen.
Het staat me niet helemaal meer bij, maar bij het uitvaren poogt Steve samen met Monica met de 50 voet Cross Winds snel heen-en-weer schietend en met het anker nog in het water, alle ankers mee te slepen.
Bij sommige boten lukt het:)
Het is een mooi, ruim en licht schip, die Cross winds.
Als je een paar maanden aan boord bent zoals wij nu, verandert zomaar je idee van wat mooi is.
De Cross Winds is niet “scheeps”. Licht hout, hoekig, grote ruimte.. maar da’s misschien juist wel lekker?
We zijn volmaakt gelukkig hier met de Luna en het boordleven overigens, maar het is altijd leuk om bij anderen aan boord te kijken.

Ik mis wel Jet en Ukje Tschai en Poes zo langzamerhand..

We eten te zout met al dat uit-ge-eet hier bij de taverna’s op Poros en krijgen allebei klompvoetjes.
We zitten ook niet geheel comfortabel te werken. Ron op een te laag bankje geklemd en krom boven de eettafel.
Hij wil niet met mij ruilen, hij wil niet op mijn relatief luxe plekje achter de kaartentafel.
Daar is ook eigenlijk nog minder ruimte.
Een dingetje dus.

We nemen ons voor een paar keer “thuis” te eten. Tegen de klompvoetjes.
Maar ja, dat lukt natuurlijk van geen kant. Nog diezelfde middag vangt de buurjongen hier aan de kade op Poros, Vasilis van de Amorgos,
een stel joekels van vissen en nodigt ons uit om ze op te gaan peuzelen in de Garden taverna.
De taverna waar Charlotte haar feestje had.
Leuke jongens trouwens. Vasilis, 35, oogarts in Athena en gespecialiseerd in staar-operaties (brrr..), heeft twee ex-charterboten gekocht die hij verhuurt.
De Amorgos, een 46 voet Bavaria en een 45 voet catamaran.
Vasilis woont aan de haven bij Kalamaki marina, da’s lekker makkelijk. Anders is het geen doen, naast het houden van de praktijk.
Zijn vriendin komt van Nafplio.
Nikos, zijn vriend en uroloog in Athene, helpt hem bij het charteren.
En zo zitten we die avond weer aan de Griekse taverna dis.
Omdat de vis is meegebracht, bestellen we allemaal voorgerechtjes. Erg lekker! Maar veel te veel om ook nog die 2.55 kilo vis weg te kunnen werken.

Heerlijk!

De volgende avond liggen we in een baai op Aegina.
Eerst in de verkeerde baai, een klotsding waar je kriegel van wordt en later bij een strandje. Beter.
Ik zit te lezen in een ouwe Vance als Ron wat zegt. Hm?
“Heftig hoor! Die nootjes!”
Dan pas zie ik dat hij een bakje heeft neergezet wat ik gevuld had met de ingredienten voor onderstaande walnootpasta.
Voor bij de fava..
Ik lach me de tranen:)
De bonen had ik iets langer moeten koken, zijn we het later eens.

Zondag 10 juli liggen we wederom aan de kade in Epidavros.
Deze week gaan we misschien wel misschien niet tekenen in Nafplio.
We hebben al een fiscaal nummer, als het goed is ook een bankrekening bij de Alfa bank, waar je 10.000 EURO op moet storten als buitenlander!!! Malle Grieken!
We lezen het nergens, maar het wordt bevestigd door een Welshman die op een dag naast ons ligt en vertelt over een scootertje dat hij wilde kopen.
Om een scootertje te kunnen kopen moest hij een bankrekening openen. Op die bankrekening moest hij, toen nog, 9.000 EURO storten. En daarna moscht hij maximaal 420 euro per week pinnen.
Duh. Zijn vriend Manoli had nog wel een scootertje en dat staat nu bij hem aan dek.
Maar een ander hororverhaal heeft ons ook bereikt.
Een Engelse mevrouw wilde bij Tolo een huis kopen en om al die toestanden te omzeilen, kocht ze het op naam van haar Griekse vriendin.
Nicht? Weet ik niet meer. Hoe dan ook: nu claimt de man van de vriendin of nicht dat de helft van het huis van hun is bij verkoop?
Potverdrie!

We hebben in Epidavros kennis gemaakt met een buurvrouw straks in Nafplio, Natalia.
Ze heeft een winkeltje in biologische producten en was wel geïnteresseerd in onze sinaasappels. Mits er geen bestrijdingsmiddelen gebruikt zijn. Hm. Dat weten we nog niet.
Maar daar komen we vast wel achter.
Een dag later komt ze met vergedroogde rigani (oregano) en calendula zalf aan.
Leuk hoor, zo’n gezellige nieuwe buurvrouw.
Nou eerst maar eens zien dat we er gaan wonen.

Een nieuwe klucht dient zich aan als we in Athene liggen, Alimos, alvast voor Joost en de Piepjes.
Nee, drie kluchten.
We liggen er net, belt Dimitri. We kunnen tekenen.
Ow.
Eehh: een ander plan wordt het dan. We gaan gewoon volgende week dinsdag met iedereen weer richting Epidavros, huren daar een auto
en gaan dan naar Nafplio. Mogen Manouk en Isabella doen wie het eerst bovenop Palamidi staat.
De tweede klucht is de haven hier. Ja, zegt Vasilis, ik weet wel zo’n mooi passerel ding. Maar dan zou het handig zijn als jullie in Kalamaki, Alimos liggen.
Anders waren we mooi naar Glyfada gegaan.
Het is hier namelijk heul duur en verder is er niks maar dan ook niks te doen. Na een uur wandelen langs flat na flat keren we teleurgesteld bootwaarts.
We zijn maar net niet verdorst en het eten in de eerste taverna is bizar duur en in de tweede bizar zout. Weer klompvoetjes. Grr.
Dan komt er een foto van Robert en Margreth met – het lijkt echt precies – Poes! Poes, de grote muizenvangster.
Volgens mij is Poes aan de medicijntjes tegen de ouwe-Poezenpijntjes, maar je weet het niet?
Iedereen in rep en roer natuurlijk, want Wim en Sandra zijn op vakantie en hebben Poes aan de goede zorgen van Agnes toevertrouwd.
Agnes weet nog van niks, maar wordt vast ongerust.
Uiteindelijk bereikt de foto van Poes Agnes en zij weet: dat is Poes niet, dat is Bram! Haar kat!
En onze ouwe Oezekepounky-Poes is nog braaf in huis bij Wim en Sandra.

Misschien moet ik Jet en Ttje en Poes nog wel wat uitleggen, want er gaat wel wat veranderen voor ze.
Voor Poes: oh, zo heeeerlijk, lekker warm hier, voor de ouwe Poezebotjes! En voor in de winter: twee haarden, dus we gaan van de winter weer gezellig met zn drietjes op de bank voor de haard.
Voor Jet en Ttje: tja.. geen grasjes vrees ik.. Wel wat in Januari en februari en misschien een beetje nog in Maart, maar dan houdt het echt op en wordt het hooi.
Wel heerlijk buiten dag en nacht, een beetje zoals vroeger bij Dirk, jongens. Dat kan want er is toch geen gras.
Jullie krijgen wel een belletje om, om slangen af te schrikken. En Jet: slangen stampen is ongewenst gedrag!
Skylos stampen mag ook niet.
Ga maar rennen met zn allen:)

Butterbean hummus with red pepper and walnut paste
I usually make butterbean paste with dried beans that have been soaked and then boiled, because I can then use the cooking liquor to thin out the spread, if need be. Here, however, to make up for the extra effort involved in making the red pepper paste, I’ve gone for a shortcut version with tinned beans. Serves six to eight.
6 red peppers
8 whole garlic cloves
2 mild red chillies
1 tbsp picked thyme leaves
Salt
60g walnut halves, lightly roasted and roughly chopped
¼ tsp sweet smoked paprika
½ tsp tomato paste
2 tsp balsamic vinegar
For the butterbean hummus
100ml olive oil
1 garlic clove, skin on, lightly crushed
3 thyme sprigs
2 tins butterbeans, rinsed and drained (470g net weight)
Heat the oven to 220C/425F/gas mark 7. Put the peppers, the eight whole garlic cloves and chillies on a large oven tray lined with baking paper and roast for 20 minutes. Transfer the chillies and garlic to a bowl, cover with cling-film and set aside, then roast the peppers for another 15 minutes, until the skin is blackened. Add to the bowl with the chilli and garlic and, once cool enough to handle, peel and discard the skins from the peppers, garlic and chillies. Discard the seeds and stems from the peppers and chillies, and put the flesh in a food processor with the peeled garlic cloves, the thyme leaves and a half-teaspoon of salt. Blitz to a rough paste, spoon into a medium bowl and stir in half the walnuts, the smoked paprika, tomato paste and vinegar.
For the hummus, heat the oil in a small saucepan on a medium flame, then very gently fry the crushed garlic clove and thyme sprigs for two to three minutes, until the garlic starts to caramelise. Discard the garlic and set aside two teaspoons of the cooking oil and the thyme sprigs. Tip the remaining oil from the pan into a food processor with the beans, two tablespoons of water and half a teaspoon of salt. Blitz until the mix has the consistency of hummus, adding a little more water if needed. Spread out on a large plate, creating a natural rim around the edge, then spoon the red pepper sauce into the centre. Sprinkle over the remaining nuts, scatter over the crisp thyme sprigs, drizzle with the remaining oil and serve.

Yotam Ottolenghi